Mam takie niesamowite myśli na myśli, że nawet moja własna podświadomość się rumieni. - Czyli myśl ostatnia, epilog.

Dla Panny K. zwanej Em. 

Dedykuję ten epilog jak i cały blog. 

Bo takie mam od dawna myśli, 

że myśli powstały po to by Ciebie spotkać na swojej drodze. 

Zwłaszcza, że jako jedyna wytrzymałaś ze mną i tą historią, od samego prologu. 

Dziękuję.

***

Człowiek nie zdaje sobie sprawy z tego, że nie jest w stanie w swoim życiu nic zaplanować. Bo co możemy zaplanować w naszym życiu? Wyjazd, urodziny, imprezę, śniadanie? Tylko na pozór – bo przecież, może popsuć nam się auto – i nigdzie nie pojedziemy. Możemy złapać ospę i z urodzin i imprezy nici. A śniadanie? Wystarczy, że nie zrobimy zakupów i cały plan na marne.

Dokładnie tak samo jest z naszym życiem. Planujemy, staramy się – a na końcu, w większości przypadków dostajemy niezłego kopa w tyłek od życia i musimy szukać alternatywy i planować na nowo. Dlaczego więc, planujemy skoro te plany nie zawsze się udają? Bo dzięki nim, człowiek się rozwija i dąży do jakiegoś konkretnego celu. Gorzej gdy nie masz żadnego konkretnego celu, że żyjesz z dnia na dzień tylko po to aby przeżyć. Ze mną było inaczej. Żyłam z dnia na dzień, ciesząc się z każdej chwili jaką otrzymywałem. Tylko po to, by za kilka lat nie płakać w poduszkę, że zmarnowałam najlepsze lata życia. Bo miałam nadzieję, że w końcu wszystko się ułoży.

Zgodnie z obietnicą daną Paulinie, nie dzwoniłam, nie pisałam i pomimo pobyty w Polsce – ani razu nie odezwałam się do Włodarczyka. Zniknęłam z jego życia, tak jak przyszła matka o to prosiła. Nie mogłam jednak odmówić sobie jego widoku. W prawdzie nie oglądałam, nie czytałam i nie dowiadywałam się co u niego słychać. Nie chciałam wiedzieć. Oglądanie meczy i kibicowanie jemu było dla mnie wystarczające. Za każdym razem gdy widziałam go na boisku, gdy zdobywał punkty - szalałam z radości. Byłam dumna. Ten sezon nie należał do udanych. 4 miejsce w Final Four, przegrana w rozgrywkach o Puchar Polski. Jedyną pociechą dla bełchatowian była walka o 3 miejsce. Na początku wszystko ładnie się układało. Potem jednak Jastrzębie pokazało swoją moc.
Wszystko miało okazać się w decydującym meczu, na hali w Bełchatowie.

5 maja 2015 

Leżałam na łóżku i tępo patrzyłam się w ścianę. Po pokoju kręciła się Kinga i na głos powtarzała jakieś tam notatki na zajęcia z marketingu. Jakaś niepohamowana we mnie siła nakazała mi podejść do okna jednego z najsłynniejszych akademików we Wrocławiu - Kredki, bliźniaczki Ołówka.
Na parkingu, zaraz pod głównym wejściem do akademika, zaparkowało czarne Audi. Osobnik, który wysiadł z auta, od razu mnie zauważył. Na mojej twarzy namalował się strach. Nikt nie wiedział o moim powrocie do kraju, oprócz Dagmary i Michała. Nie wierzyłam, że on mnie tutaj znalazł.
Niewiele myśląc zaczęłam jak szalona biegać po niewielkim pokoju. Moja współlokatorka patrzyła na mnie jak na psychicznie chorą, a utwierdziłam ją jeszcze bardziej w jej przekonaniu na temat mojej osoby, w momencie kiedy zamknęłam się w starej brązowej szafie nieopodal naszych łóżek.
Gdy do moich uszu dobiegło ciche pukanie do drzwi, zamarłam.
- Cześć, nazywam się Andrzej. Szukam Anny Winiarskiej, nie wiesz gdzie ją zastane? - w myślach modliłam się by młoda koleżanka mnie nie wydała.
- Kinga, miło mi Cię poznać. - usłyszałam słodki głos dziewczyny. Ręką uderzyłam się w czoło. Chwila mojej apokalipsy była nieunikniona. Strzelecka uwielbiała wysokich brunetów. Cóż.. czas uciekać, w Afganistanie mnie nie znajdą. - Siedzi w szafie.
Gdy drzwi od szafy się otworzyły, powiedziałam:
- Siema, Wrona. Wiesz, szłam po bułki przed zajęciami na Harvardzie i nie uwierzysz co się stało!
- Kosmici czy Alpaki?
- Gorzej, masa napalonych na Ciebie hotek! A Ty Kin - zwróciłam się w stronę szatynki - nie żyjesz.
Dziewczyna w powietrzu posłała mi buziaka, i spakowawszy torbę rzuciła tylko krótkie - Lecę na zumbę! Widziałam jak Wrona wodzi za nią wzrokiem i jak posyła jej ten cwaniacki aczkolwiek pełen błyskotliwości uśmiech.
- Wolna? - wyrwał mnie z rozmyślań przyjaciel.
- O nie, nie, nie! Słyszysz! NIE!
- Spokojnie, wystarczyło powiedzieć że ma kogoś.
- Ma spokojne życie. A ty.. zmieniasz dziewczyny jak rękawiczki kapitanie Wrona! - chłopak spojrzał na mnie z wyrzutem. - No co?
- Nie przesadzaj! Ja tylko korzystam z uroków naszych polskich pań.. - uciął na moment. Słyszałam wręcz jak jego trybiki w głowie pracują.
- Nie Wrona nie dam Ci do niej numeru. Ale zapytam czy jest zainteresowana sexofertą od mistrza świata.
- Anka?
- Tak?
- Masz szczęście, że znów jesteś ruda.

Siedziałam w aucie Wrony i kierowaliśmy się w stronę mieszkania Kłosa. Nie było mowy abym nie pojechała. W głowie cały czas słyszałam jego głos gdy zadzwonił do Olka - Znalazłem ją. Widzimy się wieczorem u Kłosiątka. Zastanawiałam się, kto uraczy nas swoją obecnością. Gdy podjechaliśmy pod jeden z nielicznych bloków znajdujących się nieopodal palcu Narutowicza, moje serce podskoczyło niemalże pod samo gardło. Zaciągnęłam na głowę kaptur i założyłam ciemne kobiece okulary, które znalazłam w schowku w samochodzie Andrzeja. Modliłam się by przez ten ułamek sekundy nie spotkać na swojej drodze nikogo kto mógłby poinformować o moim pojawieniu się w mieście byłych mistrzów Polski Włodarczyka.

Jak się okazało Wrona usłyszał moją i Winiara rozmowę przez telefon. Dwa tygodnie zajęło mu wydobycie z mojego brata jakichkolwiek informacji na mój temat. Momentem przełomowym była rozmowa Olka z Maćkiem. Jasiński nigdy nie potrafił kłamać i bez problemu mój odwieczny przyjaciel mógł odgadnąć, że nie przebywam w kraju wielkiego jabłka. Spotkanie u Kłosa nie należało do przyjemnych, Ola z Agatą były dalej na mnie śmiertelnie obrażone. Olek powtarzał, że takich rzeczy się przyjaciołom nie robi, a Wrona z Kłosem? Oni jak zwykle siedzieli z telefonami w ręce, robiąc wszystkim w okół zdjęcia.

6 maja 2015

Szłam niepewnym krokiem razem z Olą i Agatą. Czułam jak pocą mi się ręce, a serce bije jak oszalałe. Nie mam pojęcia dlaczego się zgodziłam na całą tą szopkę. Miałam ochotę odwrócić się napięcie i wrócić do Wrocławia. Uciec z Bełchatowa jak najdalej tylko można. Tylko po to aby nie widzieć tych cholernych czekoladowych tęczówek Włodarczyka. Stałam obok Agaty i Oli, które mocno ściskały mnie za dłonie. Plecami opierałam się o zimną ścianę hali Energia. Przymknęłam oczy i pozwoliłam by stado przeróżnych myśli kłębiło się w mojej głowie. Drzwi od szatni zawodników się otworzyły. Zobaczyłam zaskoczone miny zawodników. Co poniektórzy wyciągali kciuki przede mnie, nie zdradzając tym samym mojej obecności na bełchatowskiej hali.
Gdy wszyscy wyszli, usłyszałam Wronę i Kłosa.
- Stary, to twój ostatni mecz u nas. - zaczął Wrona.
- Mamy dla Ciebie prezent na pożegnanie, tak abyś mógł dobrze nas wspominać. Tylko najpierw zamknij oczy.
- Kłos, chyba Ciebie pojebało. Nie będę zamykał oczu. Daj mi wyjść.
- Siadaj na ławce jak Ci dobrze. - Wrona zastawił przyjmującemu drogę, tak aby uniemożliwić mu w jakikolwiek sposób wyjście z szatni.
Po kilkunastu sekundach Wrona z Kłosem, wskazali, że mogę wejść. Odgłos stukających szpilek o ciemne płytki wywołał zdziwienie na twarzy Włodarczyka.
- Jeżeli znów namówiliście, któregoś z Argentyńczyków aby przebrał się za striptizerkę, to wiedzcie, że was nienawidzę.
Stałam przed nim głośno łapiąc powietrze. Nie wiem co mną kierowało. Podeszłam do przyjmującego i chwyciwszy w swoje drobne ręce jego twarz, pocałował go. Składałam drobne pocałunki na jego ustach, do momentu gdy nie odsunął mnie od siebie. Spuściłam wzrok i wbiłam go w ciemną podłogę.
- Chciałam życzyć Ci wszystkiego co najlepsze. Wiem, że dzisiaj sobie poradzisz i zawalczysz o brąz, tak jakby to miało być największe dla was trofeum.
- Dziękuję. - odpowiedział oschle. - Co Ty tutaj robisz? Gdzie Maciek?
- Wrona mnie ściągnął.
- Nie powinnaś tutaj być, zaraz zaczyna się mecz, a Ty jak zwykle mącisz.
- Wojtek, ja nie..
- Winiarska, ja już na Ciebie nie czekam, wracaj do męża. Zajęte mnie nie interesują.

Siedziałam w prawym dolnym sektorze, zaraz obok wejścia na halę. Agata z Olkiem musieli wracać do Bydgoszczy, by oświadczyć całej rodzinie, że się zaręczyli. Cieszyłam się szczęściem przyjaciół. Pomimo niezadowolenia Włodarczyka na mój widok, postanowiłam pozostać na hali i razem z Aleksandrą dopingować bełchatowian. Widziałam wzrok Włodarczyka, którym nie obdarzał za każdym razem gdy szedł na zagrywkę. To nie był miły widok. Widziałam również, jak do jednej z reporterek puścił zalotnie oczko, kiedy Falasca ponownie wystawił go na boisko. Następnie czwarty set, piłka meczowa dla Skry. Na zagrywkę wchodzi zawodnik Jastrzębskiego Węgla - Guillaume Quesque - i psuje zagrywkę. Wszyscy oszaleli. Zostaliśmy ozłoceni brązem. Zadowolenie kibiców, ciesząca się Dagmara razem z Oliwierem, uśmiechy zawodników. Nic więcej nie było mi trzeba.

Nie czekałam na dekorację. Żegnając się z Olą, która na następny dzień miała razem z Karolem jechać na tak długo wyczekiwane wakacje. Przed północą stałam na dworcu PKS w oczekiwaniu na ostatni autobus do Łodzi, z której miałam mieć kolejny autobus do Warszawy. Nie czułam zmęczenia. Powrót do Wrocławia o tej prze był całkowicie bez sensu, tym bardziej, że chciałam zabrać ze sobą kilka rzeczy z mieszkania. Siedząc już w autobusie do Warszawy, opierałam się głową o chłodną szybę pojazdu. Łzy zaczęły mimowolnie spływać po moich policzkach. Poczułam wibracje telefonu. Niechętnie przesunęłam palcem po ekranie.
- Czego dusza pragnie?
- Ania słuchaj mam sprawę.
- Nie Wrona, nie mam gumek.
- Anka.. - jego głos zmienił się. On się zmienił. Mój Andrzej, mój przyjaciel Andrzej powrócił i to była jedyna szczęśliwa rzecz jaka mnie spotkała od momentu powrotu do Polski.
- Słuchaj jutro wyjeżdżam na wakacje, w zasadzie to lecę.. ze znajomym z Politechniki, w moim mieszkaniu pękła rura, a z Bełchatowa do Warszawy nad ranem.. - nie dałam mu dokończyć.
- Jeżeli Twój znajomy nie jest długonogą blondyną i załatwisz dobre czerwone wino, paczkę fajek i lody czekoladowe.. mogę oddać Ci mieszkanie nawet na tydzień. Potem negocjuj z Olką i Agatą.
- Kocham Cię, Win.
- Wiem.

Na trochę przed godziną 3 w nocy przekroczyłam próg warszawskiego mieszkania. Wrona czekał na mnie w salonie przysypiając, a z łazienki dochodziły odgłosy puszczonej wody ze słuchawki prysznicowej. Nie pewnie podeszłam do przyjaciela.
- Andrzej? - powiedziałam, lekko szturchając jego rękę.
- Ym, o jesteś. Słuchaj mój kumpel się kąpie, ja jadę po wino. Nie musisz się go obawiać, jest nie groźny. - posłałam środkowemu nieśmiały uśmiech i udałam się na górę do swojego pokoju. Potrzebowałam kąpieli. Po nie s pełna 30 minutach, w mokrych włosach i w koszulce Włodarczyka, która dalej znajdowała się mimo wszystko w mojej szafie, postanowiłam zejść na dół i przywitać się ze znajomym Wrony. Kiedy weszłam do kuchni, zobaczyłam Włodarczyka opartego o blat kuchenny.
- Fajny mi kolega, z Politechniki. - mruknęłam pod nosem. Łzy napłynęły mi do oczu, chciałam wyjść z pomieszczenia przyjmujący był szybszy. Mocno pociągnął mnie za rękę, sprawiając, że stanęłam przed nim niemalże bez milimetra odstępu.
- Ania, musi porozmawiać. - powiedział, a ja automatycznie spojrzałam w lewą stronę. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że na blacie leżały dwa duże kubki i lody czekoladowe.
- Ten dzień nie był dobry, więc nie mam zamiaru pić herbaty.
- Ten dzień jeszcze się nie skończył.

Siedziałam na dużej wiklinowej pufie, przykryta szczelnie przez Włodarczyka kocem, na balkonie mieszkania znajdującego się na warszawskim Śródmieściu. Tęskniłam za Warszawą, dla mnie to miasto miało swój urok. Przypominało mi zawsze najlepsze lata życia. Jednakże Wrocław stał się już dawno, moim drugim domem i byłam niezmiernie szczęśliwa, że to właśnie tam, mogłam dalej się uczyć. Z głębokich zamyśleń wyrwał mnie zachrypły głos Wojtka. Spojrzałam w jego brązowe tęczówki i znów odebrało mi mowę. Dopiero po chwili otrząsnęłam się.
- Mógłbyś powtórzyć? Zamyśliłam się.
- Spytałem, gdzie Twoja obrączka. - przełknęłam głośno ślinę, po czym głęboko nabrałam powietrza do płuc.
- Nie wyszłam za mąż. - automatycznie otworzył buzię ze zdziwienia. - Maciej miał romans z sekretarką swojego szefa. Nakryłam ich. Tłumaczył się, przepraszał, a ja.. ja się cieszyłam. Naprawdę się ucieszyłam. Bo wiesz.. on się w niej zakochał i to dla mnie było takie cudowne, że chociaż on będzie szczęśliwy.
- A zdjęcie?
- Jakie zdjęcie? - spytałam zdziwiona.
- To, które dodałaś jako ostatnie..
Zaśmiałam się. Doskonale wiedziałam, co zyskam dodając takie zdjęcie.
- Poszliśmy tak ubrani na jedną z większych dyskotek w Nowym Jorku. Wiesz darmowy wstęp, darmowe drinki. Całkiem fajnie było. - powiedziałam lekko rozmarzona. - Jedziesz na wakacje z Wroną i zostawiasz własne dziecko?
Włodarczyk spojrzał na mnie zdziwiony. Widziałam, że nad czymś ciężko się zastanawia.
- Sabina tydzień temu urodziła synka. Ma na imię Tymek.
Zamarłam. Przecież z Sabiną spotykał się Wrona, on nie mógł tego po raz kolejny zrobić. Łzy zaczynały mimowolnie spływać po mojej twarzy. Chciałam wstać, lecz Włodarczyk kucnął przede mną mocno chwytając mnie za dłonie.
- Anka ja zostałeś ojcem chrzestnym. Paulina nie była ze mną w ciąży.
Zrobiłam pełną zdumienia minę. Włodarczyk głośna zaśmiał się. Na zewnątrz zaczynało pomału się przejaśniać, a na wskazówki zegarka przyjmującego wskazywały 4.35. - Mój brat został ojcem. A Paulina zaszła w ciąże ze swoim szefem. Wyjechała i nie mam z nią kontaktu.
- Wojtek - mój głos się łamał. Łzy jeszcze bardziej spływały po moich policzkach.
- Tak?
- Jest ktoś?
- Jest.

Włodarczyk chodził po salonie mojego mieszkania i przepakowywał swoją torbę. Stałam w drzwiach balkonowych i przyglądałam się jego ruchom. Miał kogoś, to fakt. Ale przyjechał.. chciał porozmawiać, jakaś nie pohamowana we mnie siła zmusiła mnie do zrobienia czegoś, czego nigdy bym nie zrobiłam.
- Umów się ze mną.
- Co? - zapytał zszokowany siatkarz.
- Umów się ze mną na kawę, sok, herbatę. Cokolwiek.
- Nie Ania. Nie umówię się z Tobą.
Spuściłam wzrok. Czułam jak łzy znów napływają mi do oczu. Podniosłam wysoko głowę i podeszłam do przyjmującego składając na jego policzku delikatny pocałunek.
- Rozumiem.

Stałam oparta rękami o kuchenną szafkę. Nie byłam senna. Wręcz przeciwnie. Stan w którym aktualnie się znajdowałam w żaden sposób nie pozwoliłby mi na spokojny sen. Kilka minut wcześniej usłyszałam zamykające się drzwi. Wtedy dałam upust moim emocją. Łzy spływały z każdej możliwej strony, a ja czułam się jak zagubiona w lesie mała dziewczynka.
Gdy usłyszałam czyjeś kroki kierujące się w stronę kuchni, byłam niemalże pewna, że wrócił Wrona z butelką wina. Przed moją twarzą pojawił się bukiet wielkich herbacianych róż.
- Nie umówię się z Tobą, bo to Ty umówisz się ze mną jak wrócę. - usłyszałam głos przyjmującego. Odwróciłam się w jego stronę. Po chwili poczułam jak jego ręce oplatają mnie w tali. Pokiwałam tylko twierdząco głową. Spięłam się na palcach i pocałowałam chłopaka. Nie musiałam długo czekać na odwzajemnienie przez niego pocałunku. W zawrotnym tempie zaczęliśmy ściągać z siebie kolejne części garderoby. Przed moją sypialnią zatrzymałam Włodarczyka, kładąc otwartą dłoń na jego klatce piersiowej.
- A Wrona?
- Jest w mieszkaniu i smacznie śpi. Musiałem znów jakoś zagrać, byś do mnie wróciła.
- Nigdy więcej. - wyszeptałam do ucha przyjmującego, następnie lekko przygryzając jego płatek.
- Anka, kocham Cię. Najbardziej na świecie i nie chcę już nikogo innego.
- Wiem. Ja Ciebie też kocham.

***

Dziękuję wszystkim za te wspólne 138 dni.
Tyle właśnie mija od napisania prologu i pierwszego rozdziału na myślach.
Pozwolicie, że dzisiaj trochę bardziej się rozpiszę niż z reguły.

To już koniec tej historii. Czy jestem zadowolona? Jestem, że wytrzymałam w swoim postanowieniu i napisałam to od początku do końca. Tak jak chciałam, nie robiąc przyśpieszonego epilogu. Przepraszam, że tak was wkręciłam - ale zawsze tak było, że mój pomysł na myśli był inny niż to co większości z was się wydawało. Chciałabym napisać jeszcze kilka słów do każdej z Was. Jeżeli o kimś zapomniałam, wybaczcie mi, chciałabym każdej z osobna i wszystkim razem podziękować i zrobię to w dość nietypowy sposób, ale chcę z każdą z was się pożegnać. Tak pożegnać. Bo jak już Kalka i kilka innych osób zauważyło, usunęłam inne blogi - dlaczego? Bo już nie wrócę.
Możliwe, że dokończę tylko idealnych z Em, ale i to stoi pod wielkim znakiem zapytania.

Lemurek 79. - Kochana dziękuję za wszystko. Za Twojego Wojtka, który w jakiś sposób wpłynął na to, że powstały myśli. Dziękuję za Ferensa, który od dobrych kilku miesięcy przez Ciebie nie chce wyjść z głowy. Dziękuję za każde słowa otuchy i za to, że byłaś. 

Sabina Wiktoria, Szczypiorniara, Agacik 345, Talia, Natalia Skonieczna, Melnice, Justyśka, Justyna, Zośka Gut, Zakochana w siatkówce, Martyna | Tysioook, Volley story, Paulka, KDM_bloger, Barttomane, Aussie, Anekos 7, Czarnaa mamba, W. , Marta Pawelczyk, Michalina Dark - Dziękuję wam razem jak i każdej z osobna za waszą obecność, za słowa otuchy. Za to, że sprawiłyście, że chciałam jeszcze bardziej, jeszcze lepiej robić to co robiłam. Dziękuję wam z całego serca szczególnie za to, że doceniałyście moją pracę i serce jakie włożyłam w tą historię.

Agnieszka Nowak - Droga Agnieszko, dziękuję Ci bardzo, że pojawiłaś się tutaj, że wspierałaś mnie i tak ochoczo komentowałaś potyczki Ani i Wojtka. Dziękuję za każde słowa, które na długo zapamiętam. 

Roksana Podolska - Ja w dalszym ciągu czekam na Twoje kacperkovelove, które mnie urzekło. I wiedz, że będę Ci mocno kibicować i trzymać za Ciebie kciuki!

Anonim - M. i Anonim - Ania.  - Kochana M. Kochana Aniu - bo tak podpisywałyście się. Chciałabym abyście wiedziały, że zawsze ogromnie cieszyły mnie komentarze od każdej z was ( to nie tak, że inne nie cieszyły, bo cieszyły) ale komentarze od Anonimów obojętnie jakie by nie były wywoływały jeszcze większy uśmiech na mojej twarzy. Dziękuję, że potrafiłyście znaleźć czas i napisać te kilka słów od siebie dla mnie.  

Paula Orszak - Ah kochana! Twoje zdjęcia nie raz powodowały, że zamiast pisać rozdział oglądałam je jak szalona. Zawsze byłam i nadal jestem pod urokiem Twojego talentu i z całego mojego powariowanego serduszka życzę Ci, abyś w 2017 roku dostała akredytację na ME i abyś spełniła wszystkie swoje najskrytsze marzenia. 

Kalka - Kochana Kalu. Dziękuję, że byłaś ze mną, że wytrzymałaś, że mnie wspierałaś i jako jedyna zrozumiałaś, że myśli musiały być prowadzone tak, a nie inaczej. Dziękuję za każde słowo bo były one naprawdę ogromnym motorem napędowym. 

Pyskata - Tobie kochana dziękuję za Twoją historię, która nie raz motywowała mnie do napisania rozdziału. Nakręcała już i tak chorą i wybujałą wyobraźnię. Dziękuję, że tutaj byłaś, że zawsze mogłam liczyć na słowa otuchy od Ciebie. 

Siatkareczka - Doskonale wiesz, jak bardzo cenię sobie Ciebie i Twoje opowiadanie. Mam nadzieję, że uda Ci się je poprowadzić tak jak sobie to zamarzyłaś, bo wierzę w to i mocno Ci kibicuje. 

Moni ka - Nawet nie wiesz jak ciężko mi się z Tobą żegnać. Bo gdyby nie rebelliousboy nie zdecydowałabym się na napisanie myśli. Pamiętam, że jak zaczynałam - u Ciebie był mój ukochany rozdział ten w którym Wojtek pierwszy raz nam się pokazuje. Pamiętam jak z niecierpliwością czekałam na rozdziały i na Ciebie. Życzę Ci dużo zdrowia i czekam, na Twoją historią, aż ją dokończysz. 

Dark Face - Od 1 rozdziału tutaj jesteś. Na początku Twoje komentarze były miłe.. potem zaczęłaś mi grozić. Gdyby nie fakt, że myśli MUSIAŁY zakończyć się dobrze, myślę że musiałabym teraz uciekać do Afganistanu. Mam nadzieję, że nie pozwolisz cierpieć Asi i ona będzie z Wroną, no bo jak inaczej? Dziękuję Ci że byłaś tak długo i zawsze mogłam na Ciebie liczyć. Dziękuję za każdy komentarz, który bardzo poprawiał mi humor. Dziękuję Ci bardzo. 

Artis - Kochana! Tobie dziękuję za Goluma, który okazał się nim nie być. Dziękuję za Historię pisaną szeptem, która dla mnie wiele znaczy. A dlaczego? Bo trafiłam na nią nim powstały myśli. I w jakimś stopniu Ty też przyczyniłaś się do tego, że tutaj byłam. Dziękuję za każde słowo, za każdy Twój komentarz w którym dawałaś cząstkę siebie. To naprawdę wiele dla mnie znaczyło. 

Rebella - Dziękuję Ci za każdy słowa, każdy komentarz. Dziękuje że poświęcałaś swój cenny czas i zawsze starałaś się przekazać coś więcej. Dziękuję. 

I'm a Princess - Oh kochana! Tobie to przede wszystkim dziękuję za Kubiaka, który stał się dla mnie bardziej atrakcyjny niż był. Dziękuję za Twoją historię, która rozwesela mnie do łez. Wiesz, że zawsze czekam na to co napiszesz. Dziękuję, że wytrzymałaś i pomimo wakacji i wyjazdu, wróciłaś z powrotem do "myśli". 

Storyofmylife, Darkshadow, Daria - siatkówka, Kam ila - Cały czas czekam na Wasze historię. Aż mi zaczniecie regularnie dodawać rozdziały, bo pokochałam wasze blogi. Pomimo iż są one tak rożne od siebie i każda historia jest inna, ja zawsze - nawet jeżeli mnie nie było - cieszyłam się jak szalona gdy miałam chwilę czasu i był już nowy rozdział. Dziękuję za każde słowa, za każdą obelgę i groźbę, bo one tylko mnie budowały. Dziękuję z całego serca.  

Lette - Próbowałam sobie przypomnieć jak na siebie trafiłyśmy i wiesz? Nie potrafię. Wiem, że byłaś i że jesteś. Dziękuję za każdy komentarz w którym opierniczałaś mnie za to, że burzę Ci sielankę. Za dwóch Wojciechów którzy w jakimś stopniu na pewno wykreowali mojego Wojciecha. Dziękuję, że mogłam na Ciebie liczyć i życzę Ci samych pomyślności na Twoich kolejnych dziełach, bo naprawdę to co robisz jest mega.

Miśka - Dziękuję, że zawsze mogłam liczyć na pełne ciepła i zrozumienia słowa. Dziękuję, że wspierałaś mnie swoimi komentarzami, które nie raz i nie dwa sprawiały, że miałam ochotę tak po prostu po ludzku Cię wyściskać. 

She - Dziękuje za Twojego pierwszego Wojtka, którego niestety usunęłaś. Dziękuję za to, że pojawiałaś się tutaj. Pamiętam jak kiedyś w komentarzu zastanawiałaś się kiedy doczekacie się wyznania miłości głównych bohaterów i ich ślubu. Przepraszam, że na wyznanie miłości kazałam wam tak długo czekać, ale taki właśnie był pomysł. 

Berry - Witam koleżankę! Kochanieńka, Ty masz tą pewność, że ja u Ciebie będę. Bo ja się od Andrzej Wrona Kracze uzależniłam, tak jak od fajki i od Kwasa, którego przez Ciebie jeszcze bardziej uwielbiam. Dziękuje za każdy komentarz, który wywoływał u mnie fale niepohamowanego śmiechu i za to, że znalazłaś czas i pojawiłaś się u mnie.

Delivery - Kochana Del! No tak, bo dla mnie będziesz Del. Dziękuję Ci za.. o jejku! Za wszystko. Za to, że rozumiesz moje nieogarnięcie, za nasze e-maile. Za Gdańsk, który tak kocham. Za Twojego Wojtka i Zuzę i Łukasza. I za Gdańsk i Trefl. I za moje numerki w komentarzach. Za to, że byłaś i jesteś. I że teraz kiedy to piszę, wspierasz mnie na e-mailu bo jako jedyna wiesz co właśnie robię. 
Dziękuję za każdą Twoją analizę, za próbę odgadnięcia tego czegoś, za miłe słowa, których nigdy dla mnie nie szczędziłaś. Za to, jaka jesteś i za to, że mogłam na Ciebie liczyć. 

Naivy. - Piękna! Dziękuję za to, że byłaś, że mnie wspierałaś i motywowałaś, że zawsze potrafiłaś wywołać uśmiech na mojej twarzy. Za Twojego Muzaja, bo tylko tam go w miarę akceptuję. Za Twojego e-maila i za wszystko. Dziękuję. 

Strangebeat 3 - Czas na Ciebie moja droga. Nie będę mówić jak bardzo jestem zła na Ciebie, że uciekłaś, że Ciebie nie było. Nie u mnie, ale u siebie. Dziękuję, za Twoją chęć poznania Winki autorki, za Twoje domysły i komentarze, za to, że zawsze starałaś się mnie bronić - TAK DARK MÓWIĘ O TOBIE! - gdy ta okropna kobieta, mnie nie potrafiła zrozumieć. Dziękuję Ci z całego serca. 

Dziękuję wam wszystkim za to, że byłyście. Dziękuję każdemu kto pomógł dotrwać mi do końca. Nie sądziłam, że tak szybko mi to zleci. Na prawdę nie spodziewałam się też takiego przyjęcia z waszej strony.

Pomysł na myśli narodził się mniej więcej w ćwierćfinałach Mistrzostw świata.
A raczej.. narodziła się chęć życia trochę innym życiem.
Najpierw był Mika potem Kłos - aczkolwiek nie trwało to dłużej niż tydzień.
Początkowo miłością Winiarskiej miał być.. Wrona.
Mieli być najlepszymi przyjaciółmi od dziecka - takimi naprawdę przyjaciółmi i tak samo miało być z Olkiem - tak, Olka miała być zdecydowanie więcej.
W zamyśle trzech metrów nad wroną - bloga, który ruszył z prologiem i został po nie s pełna dwóch tygodniach usunięty - Wrona i Olek mieli zabiegać o względy Anny. A Anna.. miała bzykać się po kątach z Wroną, ukrywając się przed Olkiem. No ale wiecie.. nie byłabym sobą, gdybym nie mieszała.. wtedy na myśl przyszedł mi Włodi - który miał rozkochać w sobie Winiarską i ją porzucić. Wrona miał być śmiertelnie wkurzony na Włodiego.. bo on miał się z kimś założyć, ze uwiedzie Winiarską. A na koniec miał iść po rozum do głowy, ale Winiarska miała być już z Wroną. I wtedy właśnie tak naprawdę narodziły się myśli.
Nie przypuszczałam, że tak mi się wkręci Włodarczyk, że to on będzie miłością Winiarskiej.
Naprawdę miał być zgorzkniałym w sobie dupkiem, większym od Bartmana.
I naprawdę cały czas twierdzę, że myśli stały się tak atrakcyjne przez sexprzyjaciela Wronę!

Kilka wyjaśnień.
Od samego początku było jasne, że myśli zakończą się happy endem, aczkolwiek musiałam cały sezon czekać, aby zdobyli jakiś medal bo było jasne, że to musi być w takich warunkach.
Serio zaczynałam się obawiać, że będę musiała przedłużyć myśli i czekać do następnego sezonu.. a tym samym spowodowałabym śmierć bloga.
Gratuluję Nikol która trafiła w datę zakończenia.
I Anonimowi, który domyślił się, że chodziło o to, że WW został ojcem chrzestnym.
Jak sami widzicie - przestałam być nieprzewidywalna, więc koniec jak najbardziej jest słuszny.

Coś co nigdy się nie ukazało, czyli pomysły nie zrealizowane:
* Anka miała podejrzewać, że jest w ciąży i dumać czy Wrona czy Włodarczyk jest ojcem.
* Olka, Agaty, Kłosa, Olki, Wrony, Michała i innych siatkarzy - miało być zdecydowanie więcej.
* Winiarska miała spierdzielić z doktorkiem do Nowej Zelandii.
* Marlena miała być w ciąży.. z Conte.
* Zdecydowanie miało być więcej Kwasa w Kwasie.

Gdy zaczęłam pisać myśli, w głębi duszy modliłam się aby na sam koniec było 10 000 wyświetleń i 250 komentarzy. Dziękuję wszystkim, którzy przyczynili się do wywołania uśmiechu na mojej twarzy i spowodowania, że płakałam jak szalona ze szczęścia. Dziękuję za te 669 komentarzy i ponad 59 000 wyświetleń. Dziękuję za nominację do Liebster Awards, do Top 10. Naprawdę cholernie miło było wiedzieć, że komuś te wypociny się podobają. Dziękuje za 42 osoby obserwujące, dziękuję każdemu, który pozostawił po sobie ślad, przede wszystkim dziękuję wam, że wytrzymałyście ze mną.

A teraz pozwolę sobie napisać coś od siebie do dwóch osób, cholernie ważnych, które "otrzymałam" od myśli. Przecież nie mogłabym o Was zapomnieć.

Kinsey - ja cały czas pamiętam jak weszłam na wywiadownię i się w niej zakochałam. Pamiętam każdy rozdział, który Ty dodawałaś z reguły przed jakimś moim ważnym egzaminem i te rozdziały mnie wspierały. Mówiłam Ci to już nie raz, że jesteś najlepsza i dzielna, że przejedziemy pól Polski tylko po to, albo w sumie aż po to aby napić się wspólnie herbaty. W tym momencie pragnę Ci nieskromnie przypomnieć co mi obiecałaś jak zakończę tą historię dobrze! CZEKAM. Dziękuję, że wytrzymałaś każdy mój e-mail, sms, wiadomość na fb. Że zawsze mogłam napisać i się wypłakać, zwłaszcza, gdy ostatnio tak wiele się działo. Dziękuję, że otworzyłaś się na mnie i na myśli i że nie uciekłaś. Pamiętaj, że skarbówkę zawsze mogę nasłać, ewentualnie NFZ - to też niezłe sku..bańce. Dziękuję za każde poprawienie humoru, za Twój cięty język i za wszystko inne czego nie jestem w stanie sobie teraz przypomnieć. Wiedz, że ja przyjadę do Lubina, znajdę WW, Łomacza, Łukasza od Del i Możdżonka. A jak sobie coś totalnie ubzduram to zostanę i będę na Ciebie czekać pod halą. 
Bo wiesz, że ja mogę, bo mi wolno. 

Em. - mam nadzieję, że złość na mnie, że Cię wkręciłam z rzekomym przyjazdem do Kęt, z niedodaniem rozdziału o północy z niezłożeniem życzeń w momencie kiedy rozmawiałyśmy Ci przeszła. Ja nie wiem co ja mam Ci napisać. Epilog miał Tobie być dedykowany od samego początku bo tyle ze mną wytrzymałaś, albo ja z Tobą? W zasadzie jedna z drugą, wiec chyba jesteśmy kwita. Dziękuję Ci za te nasze e-maile, za chore rozmowy na fb. Za WW, Kwasa, Czaudera i plażówkę.. Za to że nie pozwoliłaś mi usunąć myśli, a gdy je usunęłam wpłynęłaś na mnie abym je przywróciła. Dziękuję Ci za idealnych - i za naszą idealną historię. Dziękuję za każdą rozmowę w których śmiałam się jak szalona. Dziękuję Ci za to, że pokochałam BBTS i Bielsko. Dziękuję za nasze plany na przyszłość. Za oczywistą oczywistość. Za ciuwa i pana od fb. Za uzależniającego i Wojciecha Juliana.Za numerki - bo już nie wiem czy to ja je zaczęłam czy Ty. Za Win i Em. Bo to takie nasze. I nie wiem jak nasza znajomość się potoczy, czy dalej będziemy rozmawiać i mieć kontakt. Nie jestem w stanie tego przewidzieć. Pozostawiam po sobie tego bloga i tych kilka słów, abyś zawsze mogła tutaj wrócić i wspomnieć taką jedną wariatkę, która starała się zawsze jakoś Ciebie wesprzeć. Mam nadzieję, że nigdy niczym Cię nie uraziłam, że nigdy nie zawiodłam. I mam nadzieję, że naszą znajomość będzie wspominać z uśmiechem na twarzy, tak jak za pewne i ja. 

Kocham Was obie tak samo mocno.

Dziękuję wam wszystkim.

Ściskam, całuję i pozdrawiam,
po raz ostatni -

Wasza, 
Win.

edit z godziny 21.51 - jeszcze nie płaczę.