Ale spotkałem ją i to właśnie uczyniło moje obecne życie takim dziwnym. Zakochałem się w niej, gdy byliśmy razem, lecz pokochałem ją jeszcze bardziej w latach, gdy dzieliły nas tysiące kilometrów. Nasza historia składa się z trzech części: początku, środka i końca. I choć w ten sposób rozwija się każda historia, nadal nie mogę uwierzyć, że nasza nie będzie trwała wiecznie.

Dla ukochanej K. 

z okazji urodzin - zwłaszcza tych szczególnych.

Życzę Ci abyś zawsze była uśmiechnięta, 

potrafiła otworzyć się na ludzi tak jak otworzyłaś się na mnie,

miłości tak szalonej i nieprawdopodobnej jak ta, która łączy Annę i Wojciecha, 

żeby Wrocław był naszym wspólnym domem, 

żebyśmy nie musiały nikogo straszyć skarbówką 

i żeby ten pokręcony świat był w końcu przychylny. 

Z całego pokręconego serca, 

wariatka stulecia, 

Win. 

***

Drogi Wojtku. 

Pomimo tego co twierdzą inni jestem okropną pisarką i najszczerzej na świecie, 

nie mam za grosz pojęcia jak powinno się pisać listy. 

Zwłaszcza te, w których chce się tak wiele powiedzieć i przekazać. 

Wiem, że liczyłeś na rozmowę, szczerą i dojrzałą, lecz ja nie miałam na nią odwagi. 

Bo ciężko jest rozmawiać z Tobą o uczuciach, którymi cały czas Cię darzę. 

Ciężko jest patrzeć na Ciebie, kiedy tulisz do siebie Paulinę, okazujesz jej miłość i kiedy jesteś tylko jej. Wiem, że wszystko schrzaniłam. Przez swoje arcy dziecinne zachowanie, przez swoją niedojrzałość i upartość. Ale w zasadzie zawsze to we mnie najbardziej lubiłeś, prawda? 

Tą niemożliwą do pokonania upartość. 

Byłam gorsza od Ciebie - i to chyba było we mnie najlepsze i najgorsze zarazem.

Opowiadając o Tobie jedynej koleżance jaką mam na wydziale, 

nie za bardzo potrafiłam skleić porządnie jakiekolwiek zdanie. 

Do momentu gdy nie zadała bardzo prostego pytania. 

Mianowicie, jaki jest mój Wojtek? 

I wtedy uświadomiłam sobie, że Ty już nigdy nie będziesz mój, 

pomimo iż przez chwilę nim byłeś. 

Świadomość, że już nigdy nie zobaczę Ciebie śpiącego z tym błogim uśmiechem na ustach, 

w rozmierzwionych na wszystkie możliwe strony włosach, wymawiającego przez sen moje imię. Tego Wojtka Włodarczyka, który był szalenie narwany, 

zazdrosny o mnie na wszelkie możliwe sposoby, przede wszystkim tego, 

który był zawsze wtedy, gdy go potrzebowałam. 

Bo tylko Ty za każdym razem gdy przyjeżdżałam do Bełchatowa, 

witałeś mnie kubkiem ulubionej herbaty. 

Bo każdy, nieważnie jaki by nie był, musiałam kończyć kubkiem gorącej herbaty. 

Potrafiłeś siedzieć przy mnie, za każdym razem gdy miałam te pełne zwątpienia noce, 

kiedy sen nie miał zamiaru mnie odwiedzić, siedziałeś całą noc, a następnie zmęczony, 

dopiero nad ranem gdy zasypiałam, szedłeś na trening i tak dawałeś z siebie wszystko. 

Bo zawsze mój Wojtek dawał z siebie wszystko. 

Wszystko robione z Tobą było najlepsze na świecie.  

To jak zabierałeś mnie na długie wieczorne spacery, pozwalałeś czytać książki, 

nawet jeżeli mieliśmy mało czasu dla siebie, nie przeszkadzało Ci, że nie poświęcałam Ci uwagi. 

Ty leżałeś i zasypiałeś na moich brzuchu i to uczucie i te chwile były najpiękniejsze. 

Nigdy nie zapomnę tych magicznych chwil kiedy byliśmy w Twoim rodzinnym domu 

i mieliśmy wspólnie oglądać spadające gwiazdy, w końcu ich nie zobaczyliśmy, 

bo przysłoniłeś mi niebo, całując tak jakby robił to po raz pierwszy i ostatni, 

mówiąc jeszcze przy tym, że nie potrzebujesz spadającej gwiazdy, 

bo wszystkie Twoje pragnienia są tuż obok, na wyciągnięcie ręki. 

Że nigdy nie przypuszczałam, że pokocham tego bełchatowskiego impotenta, 

że będzie dla mnie znaczył o wiele więcej niż Wrona. 

Nie przypuszczałam także, że można kochać kogoś tak bardzo i dlatego, 

że nie potrafię inaczej zgodziłam się wyjść za Maćka. 

I w momencie, kiedy chciałam to wszystko wypowiedzieć na głos 

i przyznać się sama przed sobą do swoich uczuć do Ciebie, dowiedziałam się, że zostaniesz ojcem. Wiem, że będziesz najlepszym tatą na świecie, takim o jakim każde dziecko marzy

 i najlepszym partnerem, za jakiego Paulina powinna dziękować codziennie Bogu. 

Taki jest mój Wojtek. I nikt go nie zna z tej strony, nikt oprócz mnie. 

Bo tylko taki Włodarczyk mógł sprawić, 

że Anna Winiarska miękła za każdym razem gdy byłeś obok, 

że nie spałam po nocach myśląc i tęskniąc za Tobą, 

nawet wtedy gdy mówiłam Ci jak bardzo Ciebie nienawidzę. 

Najbardziej żałuję, że nie miałam odwagi tego wszystkiego Ci powiedzieć, 

kiedy były ku temu sposobności. 

Proszę Cię tylko o to, abyś nigdy nie zapomniał takiej wariatki, 

która wierzy, że jeszcze dostaniesz powołanie 

i zawalczysz o największe i najcenniejsze dla sportowca medale. 

A gdy będziesz miał chwile zwątpienia i wątpliwości - spójrz w niebo i pomyśl, że ta wariatka robi dokładnie to samo i myśli o Tobie. 

Bo tak naprawdę, już od pierwszego spotkania w Anglii, należałam do Ciebie. 

A.

A potem zobaczyłam to cholerne zdjęcie 
i cała nadzieja prysnęła jak bańka mydlana.

Pod zdjęciem usg widniała następująca treść:

W tym momencie, umarłam.

 

***

Droga Anno,

prawdopodobnie pierwszy i możliwe, że ostatni raz w życiu piszę do kogoś list.

Pamiętam nasze pierwsze spotkanie - i nie mówię o tym w klubie.

Pierwszy raz widziałem Ciebie wtedy wychodząca w pośpiechu razem z Wroną. 

Zazdrościłem mu tego, zazdrościłem mu Ciebie. 

Przede wszystkim pamiętam Twój uśmiech, ten który zarezerwowałaś tylko dla mnie. 

Pamiętam jak za każdym razem na początku naszej znajomości mówiłaś, 

że mam się nie przywiązywać bo mnie nie pokochasz i że złamiesz mi serce. 

Dlaczego Ciebie wtedy nie posłuchałem? Bo podświadomie chciałem tego uczucia. 

Chciałem mieć Ciebie tylko i wyłącznie dla siebie. 

Masz mi za złe, że Cię okłamałem i nie potrafiłem okazać swoich uczuć. 

Masz rację, na początku to była zabawa. Chęć zemsty na Wronie, ale nie potrafiłem. 

Mogłem mu powiedzieć wtedy, gdy was spotkałem w Londynie. 

Nie zrobiłem tego. I nie, nie dlatego, że nie spaliśmy wtedy ze sobą. 

Dlatego, że coś wewnątrz mnie mówiło mi, że nie mogę pozwolić Ci zniknąć. 

Zacząłem całą tą zabawę, bo to był jedyny sposób na Ciebie. Sposób by Ciebie mieć. 

Nie sądziłem, że tak łatwo uwierzysz w to, że mógłbym przespać się z Tobą, 

wiedząc że jesteś na tyle pijana by nic nie pamiętać. 

A uwierz – byłaś napruta jak nigdy później, że kiedy rozebrałaś mnie i siebie, 

po prostu, najzwyklej w świecie, jak małe dziecko zasnęłaś obok. 

Wierzyłaś w przypisaną mi łatkę, że nigdy przenigdy dwukrotnie nie pójdę do łóżka z tą samą kobietą. Chciałem byś w to uwierzyła. Wtedy po urodzinach Dagmary tak myślałaś prawda? 

Myślałaś, że to ja drugi raz decyduję się na Ciebie. 

To Ty uwiodłaś mnie po imprezie w klubie, tego chciałaś. 

Pytałem Cię wtedy czy tego na pewno chcesz, bo wiedziałem, 

że jeżeli Ci ulegnę po raz kolejny to nie będzie odwrotu. 

Bo wtedy już wiedziałem, że nie mogę tak po prostu zapomnieć o tym uśmiechu i tych rudych włosach. Teraz pisząc do Ciebie tych kilka słów, siedzę na parapecie tak jak Ty to robiłaś. 

Patrzę na ulicę i czekam. Czekam, bo mam nadzieję, że zaraz wejdziesz i powiesz, że chcesz herbaty. Bo każdy dzień musieliśmy zaczynać kubkiem Twojej ulubionej herbaty. 

Miałaś rację. Jestem skończonym dupkiem, chamem i prostakiem. Przede wszystkim jestem tchórzem. Tchórzem, który nie miał odwagi walczyć. 

Wszyscy oczekują ode mnie, że powiem Ci abyś nie wychodziła za niego za mąż. 

Tylko Ty mogłaś na taki pomysł wpaść. Nikt inny. Tylko Ty. Bo to Twoja największa wada i zaleta. 

To jest to co w Tobie kocham i nienawidzę najbardziej na świecie. Twoje irracjonalne pomysły. Twoja chęć ucieczki. Znikać i wracać – przecież to takie Twoje, prawda? 

Tylko tym razem już nie wrócisz. Nie wrócisz i nie powiesz mi jak bardzo tęskniłaś za mną. 

Już nigdy nie będziesz moja. To nie jest najgorsze. 

Najgorsza jest świadomość, że nigdy nie będę miał możliwości powiedzieć Ci jak bardzo Cię kocham, jak wielkim byłem szczęściarzem, kiedy miałem Cię obok siebie. 

Jak cholernie bałem się o Ciebie za każdym razem, kiedy nie mogłem być tuż obok Ciebie.. 

Jak lubiłem patrzeć na Ciebie kiedy się uczyłaś, 

czytałaś książkę czy katowałaś mnie piosenkami z Glee. Lubiłem to. Tak cholernie to lubiłem. 

Żałuje, że już nigdy nie zobaczę Cię śpiącej w moich ramionach, w moich ciuchach, w których lubiłaś siedzieć, bo podobno kiedy mnie nie było to był jedyny sposób, aby wytrzymać do spotkania. 

Żałuję, że nie zobaczę tych ogników w Twoich oczach, że nie poczuję Twojego ciepła i dotyku. 

A przede wszystkim żałuję, że już nigdy nie powiesz mi jak bardzo mnie nienawidzisz, a ja żeby udowodnić Ci, że to nie prawda zacznę Ciebie całować, mocno przyciągając do siebie. 

Nie poczuję twych drobnych pięści na swojej klatce piersiowej, 

którymi zawsze mnie bombardowałaś, gdy całowałem Ciebie w taki sposób, 

że nie potrafiłaś mi odmówić. 

To była moja jedyna przewaga jaką nad Tobą miałem mała. 

Ale i to nie jest najgorsze, najgorsza jest świadomość, 

że nigdy nie będę miał okazji wypowiedzieć Ci do ucha, że Cię kocham. 

Bo kocham. 

Najmocniej na świecie. I zawsze będę o Tobie pamiętał. 

Bo nie mógłbym zapomnieć kogoś takiego jak Ty. 

Kogoś kto skradł moje serce.

W.  

Po dodaniu zdjęcia na najbardziej znanym portalu, ujrzałem ją. 
Wyglądała pięknie. W białej sukni wyglądała jak marzenie każdego mężczyzny. 
Moje marzenie, które bezpowrotnie odeszło. 
Obok niej stał uśmiechnięty Maciej, w drogim garniturze, obejmował ją w pasie. 
Jak za mgłą zobaczyłem widniejące pod zdjęciem napisy.

W tym momencie, umarłem.

***

Dwudziesty piaty rozdział powstał za czasów kiedy ukochane dziecko jest nadal dzieckiem.
Cóż.. gdy to czytasz - tak Kinsey mówię o Tobie, jesteś już pełnoletnia i w prawdzie nie razem fizycznie, ale w jakiś nasz chory sposób, zapewne razem świętujemy Twoje urodziny. 25 rozdział, ostatni tego typu, ostatni "normalny" na blogu miał być Tobie zadedykowany od momentu, gdy zaczęłam dedykować rozdziały. Wiem, że to nie jest szczyt moim możliwości, że nie wszystko jest zrozumiałe i przede wszystkim nie jest to, to czego wszyscy by chcieli, ale taki musi być i mam nadzieję, że chociaż w jednej milionowej podoba Ci się rozdział i taki prezent.

INFO do rozdziału, każde z nich przeczytało listy. Anka nie oddała mu nieotwartego listu, tylko dała mu ten do niego. To coś na szarym tle w zamyśle jest podpisem pod zdjęciem na instagramie. Przeczytali listy dopiero później, bo długo się zbierali i takie bum nagle! Mam nadzieję, że rozumiecie chociaż w jednej setnej co miałam na myśli.

Tak, wiem Dark. Dalej mnie nienawidzisz. :*

Na następny zapraszam za dwa tygodnie w piątek. 

Dokładnie 28 sierpnia. 

Wasza, 

Win.

edit. na 4 minuty przed dodaniem - Kinsey, dzwonię!