Wydaje mi się, że jesteśmy nierozłączni... Że to po prostu już się stało i że tak będzie zawsze. Że jeśli nawet zostanę zapisem w Twojej pamięci, jakąś datą, jakimś wspomnieniem, to i tak będzie to powrót do czegoś, co się tak naprawdę nie odłączyło. Po prostu się przesunęło na koniec kolejki osób istotnych.

Odkąd tylko mogę sięgnąć pamięcią nigdy nie przepadałam za świętami Bożego Narodzenia. Były dla mnie dniem jak każdy pozostały w roku - z tym wyjątkiem, że wszyscy wokół stają się wtedy pobożnymi katolikami, a osoby które najchętniej zamordowałbyś wkładając łyżkę do gardła - całują Cię i składają pełne obłudy życzenia. Prawda jest taka, że każdy czeka na święta z dwóch "arcy cholernie ważnych" powodów.
1) Jedzenie - dobra.. umówmy się, lodówka jest moim najlepszym przyjacielem, a kapustę z grochem uwielbiam - zwłaszcza tą, zrobiona przez najstarszą z rodu Winiarskich. W święta smakuje inaczej - ale dlaczego? Czy ktoś zastanawiał się dlaczego? Bo przez pozostałe 360 dni nie jemy kapusty z grochem, makówek i nie pijemy kompotu z suszonych śliwek. Karzą Ci na to czekać - tak samo jak czekasz na arbuza, truskawki czy nawet brukselkę! CZEKASZ i to czekanie sprawia, że to wyczekane jedzenie tak bardzo Ci smakuje, to nie magia świąt, to po prostu niezbity dowód na to, że to na co się długo czeka, zawsze smakuje najlepiej.
2) Kolejny jak nie najważniejszy dla większości naszego społeczeństwa powód to prezenty. Umówmy się każdy czeka na prezenty, a nie na ponowne urodzenie się Pana Jezusa prawda?
I chyba dlatego nigdy nie lubiłam świąt. Po prostu według mnie, mają one sens, gdy cała rodzina zjeżdża się, gdy ludzie którzy są oddaleni od siebie o kilkaset kilometrów spotykają się i mają szansę w końcu okazać sobie łączące ich uczucia - bo tak powinno być, prawda? Ciepło rodzinne, wspólne dzielenie się opłatkiem, czy śpiewanie kolęd - tak powinny wyglądać święta! Ludzie powinni być razem zawsze, w końcu są rodziną, a dzielące ich kilometry coraz częściej stają się dobrą wymówką by nie odwiedzać i nie utrzymywać kontaktu z najbliższymi.
Dlatego nigdy nie lubiłam okresu od 18 grudnia do 1 stycznia włącznie. Bo tak samo jak ludziom odbijało zawsze z okazji zbliżających się świąt - odbija im dwa dni po nich na sylwestra.
A wiecie co w tym wszystkim jest najbardziej zaskakujące, ktoś nie wiadomo po co wmówił ludziom, że wraz z pojawieniem się Nowego Roku całe życie się zmieni - a to przecież największe kłamstwo tej ziemi! Czy oprócz tego, że jako dziecko przez pierwsze trzy miesiące szkoły musiałeś uważać pisząc datę by się przestawić, ma jakiś szczególny wpływ na Twoje życie? Czy zaraz po założeniu nowego kalendarza na ścianę Twoje życie diametralnie się zmieni? O północy nic nadzwyczajnego się nie stanie. Nie ma pstryknięcia jak za sprawą czarodziejski różdżki, która miałaby odmienić Twoje życie o północy. Równie dobrze, możemy ustalić Nowy Rok w czerwcu - przynajmniej nikomu nie będzie pizgać po nogach, nie ma żadnych świat w czerwcu, więc na pewno nie przytyjesz po zjedzeniu całego świątecznego stołu. Święta i sylwester to dwa najgorsze kłamstwa, którym co roku każdy mnie bombardował. Aż do momentu, kiedy sama zapragnęłam spędzić kilka dni w rodzinnym domu z ukochanymi bratankami, bratem i bratową. Tak po prostu, nie wiele myśląc spakowałam swoje, a następnie Maćka rzeczy i na kilka dni przed świętami Bożego Narodzenia, ponownie w przeciągu ostatnich kilku miesięcy, siedziałam na plastikowym krzesełku w hali odlotów, oczekując na lot do Polski.

31 grudnia 2014
Pewnym krokiem szłam po schodach w kierunku warszawskiego mieszkania. Dźwięki muzyki mieszały się ze sobą na korytarzu, wprawiając wszystkich przechodzących o palpitacje serca i ból głowy. Nie pewnie zapukałam do mieszkania, gdy po 10 minutach nikt nie raczył mi ich otworzyć niepewnie pociągnęłam za klamkę, sprawiając że drzwi otworzyły się przede mną. Nie pewnym krokiem weszłam do środka, gdzie odbywała się właśnie impreza sylwestrowa. Zamknąwszy za sobą drzwi, usłyszałam charakterystyczne O kurwa, po czym silne dłonie szatyna spoczęły na moich wystających kościach biodrowych, aby po chwili podnieść mnie jak najwyżej ku górze.
- Wrona, deklu przebrzydły! Odstaw mnie z powrotem na ziemię! - krzyczałam przez śmiech.
W jednej sekundzie wszyscy zbiegli się do przedpokoju, lecz moją uwagę najbardziej przykuły dwie osoby. Ola i Wojtek. Mój powrót był dla nich zaskoczeniem. A w zasadzie, dla kogo nie był? Nieśmiało uśmiechnęłam się w ich stronę. Aleksandra nie uraczyła mnie ani jednym spojrzeniem, tylko gwałtownie zniknęła za drzwiami łazienki, po czym się w niej zamknęła.
- Daj jej chwilę. - poczułam mocny uścisk dłoni przyjmującego na swoim ramieniu. - Karol nie ma z nią łatwo, od momentu kiedy dowiedziała się o  Twoim i ... - widziałam jak ciężko mu z tym wszystkim się pogodzić. Jak to słowo nie potrafi przejść mu przez gardło. - Ania, możemy porozmawiać?
- Przywitam się tylko ze wszystkimi i wrócę później do Ciebie.

Lecz nie udało mi się do niego wrócić. Po przywitaniu z Kwasem i Martyną, którzy zaszczycili stolicę swoją obecnością, Natalią, która nie omieszkała powiedzieć mi co o mnie sądzi, pomimo upomnień Przemka i poznaniu nowej dziewczyny Wrony, czas przyszedł na Paulinę. Brunetka od razu poprosiła mnie o rozmowę. Bez cienia wątpliwości udałam się z nią do kuchni, która była jedynym wolnym miejscem w całym mieszkaniu na warszawskim śródmieściu. Usiadłam tak jak zawsze miałam to w zwyczaju na parapecie kuchennym, widok zza okna pokazywał trochę przyprószoną śniegiem ulicę Warszawy.
- O czym chciałaś ze mną porozmawiać?
- Wybacz mi moją bezpośredniość, ale mam prośbę. - spojrzałam ze zdziwieniem na partnerkę Włodarczyka. - Mogłabyś zniknąć całkowicie z życia Wojtka? Za niedługo będzie ojcem, a jak sama dobrze wiesz, a jeżeli nie wiesz to właśnie się dowiesz - dziecko potrzebuje ojca. Ojca i matki. - ręka Pauliny automatycznie powędrowała na brzuch dziewczyny. Jasne, w ostatnim czasie trochę przytyła, ale nadal wyglądała oszałamiająco. - Jestem w 3 miesiącu.
- Co? Ale.. jak to jesteś w ciąży? To na pewno jego dziecko?
- Nie rób ze mnie dziwki. Ja nie sypiałam z byle kim. - z tylnej kieszeni spodni wyciągnęła zdjęcie usg, które po chwili wręczyła mi do ręki. Jej dane osobowe, data, wszystko zgadało się. Mój świat zaczął wirować.
- Wie? - spytałam drżącym głosem.
- Nie. Chce mu powiedzieć, po sylwestrze, by dobrze zakończył 2014 rok i jeszcze lepiej rozpoczął 2015. Miałaś swoją szansę, ja dostałam kolejną, proszę Cię abyś z nim nie rozmawiała. Usłyszałam jego rozmowę z Kwasem, wiem, że chce byś do niego wróciła. Wiem, że mnie nie kocha, ale dziecko potrzebuje ojca.
Emocje wzięły nade mną górę, a trzymana przeze mnie szklanka pękła, kalecząc przy okazji całą moją prawą dłoń. Nawet nie wiem kiedy Wojtek z Kwasem znaleźli się obok mnie. Poprosiłam Włodarczyka by wyszedł z kuchni razem z Pauliną, której zrobiło się nie dobrze na widok ciemnej barwy krwi.
- Anka to będzie trzeba szyć. - powiedział Kwasu, trzymając mocno moją dłoń pod zimną woda.
- Daj spokój, tam jest apteczka. - wskazałam palcem na jedną z jasnych kuchennych szafek. - Nie zapominaj, że za nie całe dwa tygodnie, będę żoną przyszłego lekarza. Uwierz, to lekkie draśnięcie. - przyjmujący uśmiechnął się do mnie życzliwie.
- On Ciebie kocha, dlaczego nie możecie usiąść i porozmawiać jak dwoje dorosłych ludzi?
- Bo minęło za wiele czasu Kamil, za wiele rzeczy wydarzyło się w przeciągu tych siedmiu miesięcy.

Większość starego roku spędziłam zamknięta z Wroną, Sabiną - jego dziewczyną, która okazała się o wiele bardziej ogarnięta niż Marlena, Olą i Karolem w łazience. Butelka wina, jedna za drugą w zawrotnym tempie sięgała dna, a my wspominaliśmy. Picie z jednej butelki, było przerywane na głośne lamenty przyszłej Pani Kłos, że traci swoją najlepszą przyjaciółkę bezpowrotnie, a groźbami ze strony Wrony, że on nigdy nie wybaczy mi tego małżeństwa. Na nic były moje, Sabiny czy nawet Karola tłumaczenia. Oni znali prawdę, znali mnie. Wiedzieli, że pomysł ze ślubem był najgorszą rzeczą jaką mogłam postanowić. Na dwie godziny przed północą, w nieco już weselszym humorze, usiedliśmy na skórzanej kanapie w największym pokoju mojego warszawskiego mieszkania, gdzie wszyscy doskonale się bawili. Bełchatowska trójca oraz Paulina, stronili od alkoholu w ostatni dzień 2014 roku. Panowie z powodu treningu, który mieli zaraz po Nowym Roku, a Paulina.. z powodu bólu brzuchu. Kątem oka przyglądałam się siedzącej na kolanach Włodarczyka Kwiatkowskiej. Za wszelką cenę starała się wbić nóż w moje serce. Udawało się. Widok ich, całujących się, był dla mnie najgorszą karą jaką mogłam otrzymać. No cóż, Winiarska zasłużyłaś sobie. I nie jesteś w stanie już nic na to poradzić.

Leżałam na puchowym kocu w kolorze miedzianego brązu. Dym z papierosa szybko wsiąkał w strukturę czarnych rękawiczek, a ja skupiałam się na tym, aby równomiernie zaciągać się nikotyną i swobodnie wypuszczać dym z ust. Tępym wzrokiem przyglądałam się betonowym wykończeniom na balkonie powyżej. Zewsząd do moich uszu dobiegały strzały puszczanych petard. Sylwester w Warszawie zawsze wyglądał tak samo - przepych i cudowny pokaz fajerwerków, który zaczynał się na kilka godzin przed północą, potrafił trwać nawet do wczesnych godzin porannych Nowego Roku.
Jednakże tym razem posiadał magię. Jakaś niepohamowana we mnie siła, mówiła mi, że wszystko będzie dobrze, że on jest szczęśliwy i ja też powinnam być. Najśmieszniejsze jest to, że byłam szczęśliwa. Cieszyłam się jego szczęściem, pomimo iż wiedziałam, że wiadomość o tym, że zostanie ojcem będzie dla niego zaskoczeniem, naprawdę sądziłam, że po pewnym czasie przyzwyczai się do nowej roli - i co najważniejsze, będzie spełniony.

***
31 grudnia 2014/1 stycznia 2015

- Zawsze wiedziałem, że wam, Winiarskim brakuje piątek klepki, ale Ty Anno w swoich pomysłach bijesz na głowę nawet swojego szalonego brata.
- Jeb się Włodarczyk. - jej lekko pijany głos sprawił, że lekko uśmiechnąłem się do szatynki. - Ja jestem wyjątkowa, może trochę szalona, ale..
- Ale taki Twój urok, wariatko. - Winiarska podparła się na łokciach i spojrzała na mnie tymi swoimi błękitnymi tęczówkami.
- Przypominam, że jestem biednym studentem, nie mam pieniędzy, nie pożyczę, a jeść tym bardziej Ci nie zrobię, jestem zbyt pijana.
Pokręciłem z niedowierzaniem głową, usiadłem obok dziewczyny i chwyciwszy białego papierosa, dałem jej do zrozumienia, że mam ochotę na kilka zaciągnięć nikotyną.
- Włodarczyk, nie wolno Ci. - powiedziała z wyrzutem.
- Jak ręka?
- Dobrze, wiesz jak to mówią, do wes...
Zmroziło mnie. No tak, przecież zawsze każdy tak powtarza - do wesela się zagoi, tylko teraz, w tej sytuacji brzmi to cholernie dziwnie. Bo ona za kilkanaście dni nie będzie już panną, będzie Anną Jasińską z domu Winiarska. Ta myśl zaczęła mącić mój umysł. Chciałem wstać i wrócić do reszty, bawiącej się w salonie. Poczułem nagle drobną dłoń Winiarskiej na swojej ręce. - Wojtek, ja wiem, że to spieprzyłam, ale czasu nie cofniemy i to co było już nie wróci. Ty masz swoje życie z Pauliną, ja mam swoje z Maćkiem. Błagam, nie rańmy siebie nawzajem.
- Anka, razem to spieprzyliśmy, rozumiesz? - chwyciłem jej twarz w dłonie. Były rudzielec opuścił wzrok. Kciukiem podniosłem jej podbródek sprawiając by spojrzała w moje oczy. - Ania, to nie była zabawa. To było prawdziwe.
- Wojtek.. - jej głos zadrżał.
- Nie będę Ciebie przekonywał abyś nie wychodziła za niego za mąż. To nic nie da, jesteś najbardziej upartą osobą na ziemi i zmuszanie Ciebie do czegokolwiek, przyniesie tylko odwroty skutek do zamierzanego. Chcę Twojego szczęścia, mała.
- Jestem z nim szczęśliwa i jestem pewna, że i Ty będziesz z Pauliną.

Siedziałem na skórzanej kanapie i przyglądałem się jak Ania tańczy z Kamilem. Brakowało mi jej obecności, co nie uszło uwadze Kwiatkowskiej, która zaraz po północy poszła na górę, gdzie zajmowaliśmy razem pokój Winiarskiej. Oczywiście chciałem spać w pokoju gościnnym, ale Ania nie widziała żadnego problemu w tym, że razem z Pauliną zajmowaliśmy jej pokój - przynajmniej tak mówiła. Około czwartej nad ranem, kiedy większość ludzi opuściła mieszkanie znajdujące się w śródmieściu, leżałem na łóżku w małym pokoju na górze. Bielszczanka leżała obrócona plecami do mnie. Doskonale wiedziałem, że jest na mnie wściekła, ale mimo wszystko Anka dalej żyła w mojej głowie i w sercu. O niej nie potrafiłem zapomnieć. Z głębokich zamyśleń na temat Winiarskiej wyrwało mnie ciche pukanie do drzwi.
- Proszę.
- Cześć, ja tylko na chwile. Chciałam zabrać jeszcze kilka rzeczy do Stanów. - podniosłem się lekko na łokciach. Przyglądałem się drobnym rysom dziewczyny.
- Ania to Twój pokój.. nie musisz mi się tłumaczyć..
- Nie chciałam was obudzić ani przeszkadzać.
- Winka.. - jęknąłem.
- Wojtek, ja tylko wezmę kilka rzeczy i znikam.
- Kiedy masz lot?
- Dzisiaj o 10, ale muszę jeszcze jechać na mieszkanie do Olka.
- Zawiozę Cię.
- Nie trzeba, poradzę sobie.
- Proszę, pozwól mi.

Siedzieliśmy w aucie przed kamienicą w której mieszkał Aleksander i jeszcze kilka miesięcy temu doktorek. Zbierałem się w sobie by pożegnać się z Anną. Wiedziałem, że od wyjazdu dziewczyny dzieli nas zaledwie kilka godzin. Dziewczyna nerwowo bawiła się kciukami, pocierając jeden o drugiego. Zawsze tak robiła, gdy nie wiedziała co powiedzieć, a sytuacja ją krępowała. Z tylnego siedzenia wziąłem do ręki mały pakunek, który zaraz podałem dziewczynie.
- Co to?
- Prezent.
- Ale..
- Otwórz.
Winiarska niechętnie oderwała kolorowy papier. Gdy ujrzała szarą okładkę książki z czarnymi pogrubianymi literami, zaniemówiła.
- Matko przenajświętsza, gdzieś Ty to znalazł.. i skąd wiedziałeś? Znalezienie tego wydania Ani graniczyło z cudem, przecież.
- Powiedzmy, że mam swoich informatorów. Jest tylko jeden warunek. Otwórz ją zaraz gdy znajdziesz chwilę czasu.
- Dziękuję. - poczułem ciepłe usta przyszłej pani prawnik na swoim policzku.
- Ania - położyłem dłoń na dłoni dziewczyny. Spojrzała na mnie, jej błękitne tęczówki zaszkliły się pod wpływem łez, które zaczynały gromadzić się w kącikach oczu dziewczyny. - Ej, wariatko. Nie waż mi się płakać, słyszysz? - pokiwała tylko twierdząco głową, a ja nabrawszy głęboko powietrza, odpiąłem pas i przytuliłem ją mocno do siebie. - Anka, zawsze będziesz dla mnie najważniejszą kobietą w życiu, rozumiesz?
- Wojtek.. - chwyciłem jej twarz w dłonie. Przybliżyłem swoją twarz do ust dziewczyny i lekko je pocałowałem. Gdy nie spotkałem się z sprzeciwem, pogłębiłem pocałunek. Tak bardzo brakowało mi tych ciepłych ust, jej zapachu, jej całej. Gdy oderwałem się od Ani, spojrzałem na nią. W dalszym ciągu miała zamknięte oczy, a spod powiek spływały pojedyncze łzy. Ucałowawszy lekko jej głowę powiedziałem:
- Jeżeli kiedyś będziesz znów wolna i ja nie będę wtedy miał nikogo to nie pozwolę znów Ci odejść.
- Włodarczyk jesteś idiotą. - powiedziała pociągając nosem. Zaśmiałem się głośno.
- Może jeszcze kiedyś los da nam szanse Ania.
- Może.

Kiedy wróciłem do mieszkania na warszawskim śródmieściu, Paulina jeszcze spała. Usiadłem na skraju łóżka i tępo wpatrywałem się w zdjęcia Winiarskiej poustawiane po całym pokoju. Świadomość, że za kilka godzin znów będzie na drugim krańcu świata, mąciła mi w głowie. Poczułem ciepłe usta Pauliny na swojej szyi, po chwili jej drobne ręce zaczęły krążyć po mojej klatce piersiowej. Zdecydowanie brakowało mi seksu, dotyku i obecności drugiej osoby. Mimo to nie potrafiłem tak po prostu przespać się z byłą dziewczyną.
- Paulina nie teraz, jestem zmęczony.
- Ty zawsze jesteś zmęczony! - wycedziła przez zaciśnięte zęby Kwiatkowska. - Co ta ruda małpa ma takiego w sobie, że nawet jak jej nie ma obok to Ty i tak jesteś w stanie dla niej zrobić wszystko?
- Zważaj na słowa, dobrze Ci radzę.
- Bo co? Zostawisz mnie? Włodarczyk nasz związek to bujda! Ty cały czas myślisz tylko o niej, byłbyś w stanie zrobić dla tej gówniary wszystko. A ona?
- Co ona?
- Ona tak łatwo uwierzyła, że mogłabym być z Tobą w ciąży.

Jak szalony pędziłem do mieszkania, gdzie zatrzymała się Anka z Maćkiem. Miałem nadzieję, że jeszcze ją zastanę. Wbiegłem szybko na 4 piętro wieżowca i z całej siły zastukałem w drzwi. Lecz nikt nie miał zamiaru ich otworzyć. Po kilku minutach, klnąc dość głośno pod nosem zbiegłem z powrotem na dół i wsiadając do auta, skierowałem się w stronę warszawskiego lotniska. W Warszawie nie ma zasady jaki dzień tygodnia, a tym bardziej roku właśnie jest. Zawsze są korki. W głębi duszy modliłem się, by przeczytała cholerny list, który znajdował się w środku książki, by jednak nie wyjechała. Po prawie godzinie na kilka minut przed godziną 10 udało mi się w końcu zaparkować auto na parkingu obok lotniska. Jak szalony biegłem w stronę hali odlotów. Cały czas modląc się by móc ją jeszcze zatrzymać. Kiedy wleciałem do hali, zauważyłem brodatego przyjaciela, który opierał się leniwie o oparcie krzesła.
- Przykro mi Włodi - Wrona siedział na plastikowym krześle, podpierając jedna ręką swoją głowę. - Spóźniłeś się. Widzisz ten samolot? - wskazał na białego Airbusa wzbijającego się w powietrze. - To w nim odlatuje ta, którą kochasz matole.- dodał i podał mi list, który podobno zostawiła w ramach pożegnania. Straciłeś ją Włodarczyk, bezpowrotnie ją straciłeś.

***
tamdamamam.
24.

dziękuję za podwójną nominację do TOP 10.
obiecuję na dniach wytypować moje TOP 10.

zostawiam wam to powyżej.

ze specjalną dedykacją dla Kalki i Latte, czyli Nicol.
dziękuję za wsparcie, za to, że jesteście.

to ostatnia tego typu dedykacja.

Na rozdział 25 zapraszam w przyszłym tygodniu.

Wasza,
Win.