- Kto dzwonił? - Przeznaczenie. I jeśli to dobrze rozegramy, może okazać się naszym ratunkiem.

6 grudnia 2014

Nigdy nie sądziłam, że rola kury domowej przypadnie mi do gustu. Zaraz po powrocie z chrzcin, postanowiłam nauczyć się gotować. Maciek robił za królika doświadczalnego i pomimo moich obaw, całkiem dobrze znosił moje kuchenne poczynania. Któregoś dnia, nawet stwierdził, że nawet jego mama tak słodko nie wygląda, kiedy przypali kotlety. Cóż.. może do najlepszych kucharek nie należałam, za to miałam nadzieję, że chociaż żoną będę o wiele lepszą.

Późnym popołudniem, postanowiliśmy pójść na mikołajkowy spacer parkiem zwanym Harvard Yale, nieopodal którego znajdował się Harvard Sqaure. Drobny grudniowy śnieg prószył ze wszelkich stron, ozdabiającym tym samym wszystkie uliczki, latarnie i pobliskie sklepy. Na swojej drobnej dłoni, na którą nałożona była skórzana rękawiczka w kolorze czekoladowego brązu czułam dużą dłoń chłopaka. Jasiński z przejęciem opowiadał mi o zajęciach w laboratorium. Widziałam, jaką radość sprawia mu możliwość studiowania na jednej z najlepszych uczelni świata. Był jak małe dziecko, które od dawna oczekiwało na wymarzoną zabawkę. Radość, która od niego biła, zarażała wszystkich w okół. Był tak podobny do Olka, że czasami zdarzało mi się do niego zwracać imieniem ukochanego przyjaciela. Aleksander był jedyną osobą, nie wliczając w to oczywiście mojej rodziny, która utrzymywała ze mną kontakt. Zgodził się również zostać świadkiem Maćka na naszym ślubie - świadomość, że chociaż on będzie ze mną w tym dniu, dodawała mi otuchy.

Siedziałam wtulona w narzeczonego, płatki śniegu leniwie opadały na czarną czapkę, która zakrywała moje włosy, uszy i zatoki. Spod ciemnego materiału wprost na zieloną parkę, opadały brązowe kosmyki włosów. Upajałam się widokiem. Dzieci biegające wokół dużego pomnika na środku bursztynowego placu, przypominały mi święta w Bydgoszczy. Zawsze co roku, na kilka dni przed świętami, spotykaliśmy się z Agatą, Andrzejem i Aleksandrem na Placu Wyspiańskiego nieopodal fontanny zwycięstwa. W kawiarni, która została otworzona jeszcze przed drugą wojną światową, zwykliśmy pić gorącą czekoladę z odrobinkami cynamonu, która doskonale rozgrzewała. Byliśmy niczym Drużyna "A", z kultowego serialu na przełomie lat 80. Z tym wyjątkiem, że żadne z nas nie stanęło przed sądem wojskowym, aczkolwiek dzięki różnicy naszych charakterów doskonale się dopełnialiśmy. Z pięknych wspomnień okresu dzieciństwa wyrwał mnie Jasiński, czułym pocałunkiem. Niepewnie, kciukami potarłam zimne od mrozu polika mężczyzny. W jego oczach odbijał się blask ulicznych latarni. Wszechogarniający błękit, który wydobywał się z jego tęczówek dodawał mi siły. Czułam, że mimo wszystko dobrze postępuję i że ja też, mam prawo do bycia szczęśliwą w państwie wielkiego jabłka.
- Dobrze, że jutro niedziela. Mamy cały dzień tylko i wyłącznie dla siebie. - do moich uszu, dobiegł cichy szept przyszłego kardiochirurga. Automatycznie na mojej twarzy pojawił się promienny uśmiech. Uwielbiałam te leniwe dni, kiedy spędzaliśmy czas leżąc na kanapie i oglądając kolejne odcinki Gotowych na wszystko. Czułam wtedy jakby czas stawał w miejscu i nic innego się dla mnie nie liczyło. - Za 7 tygodni o tej porze, będziemy już małżeństwem kochanie.
- Nie mogę się doczekać.
Wzrok wbiłam gdzieś w dal. Czułam jak na kawałku odkrytej szyi, Jasiński składa pojedyncze pocałunki. Ciepły dreszcz oblewał moje ciało. Lekko przymknęłam oczy upajając się tą chwilą.
- Maciek?
- Tak?
- Chodźmy na gorącą czekoladę z cynamonem, dawno takiej nie piłam. - Jasiński przyglądał mi się uważnie. Po chwili chwycił mnie za rękę, na której pod przykryciem skórzanego materiału spoczywał pierścionek zaręczynowy.
- Dla Ciebie wszystko.

***
24 grudnia 2014. 

Święta w Andrychowie zawsze miały swoją magię. W te święta nie mogła być inaczej. Pomagając ojcu w przystrojeniu rodzinnego domu w kolorowe lampki, rozmawialiśmy o moich planach na przyszłość. Opowiadałem mu o marzeniach związanych ze sportem, o chęci dalszego rozwijania się, spełniania się i oczekiwaniach na powołanie. Magia świąt nie ominęła i nas. Do domu na obrzeżach Andrychowa, podjechała ciemna taksówka, z której po chwili wysiadł Przemek wraz z Sabiną. Zazdrościłem mu tego. Kochającej żony, spełniających się marzeń i dobrej pracy z której był tak zadowolony. Po chwili zobaczyłem jak z tylnego siedzenia, zaraz po Sabinie, wysiada dziadek Julian. Czarną, drewnianą laskę trzymał w prawej ręce, mocno opierając się na niej. Po chwili, gdy ojciec zszedł z metalowej drabiny, podszedłem do najstarszego z rodu Włodarczyków, by pomóc mu dostać się do wnętrza rodzinnego domu. Już prawie wszyscy byliśmy w komplecie. Oczekiwaliśmy tylko na moją matkę i Paulinę, które niczym jak ukochana matka i córka, wspólnie kończyły przygotowania do wigilijnej wieczerzy.

Zaraz po pojawieniu się pierwszej gwiazdki na niebie, wszyscy stanęliśmy przy dużym, drewnianym stole, który jak co roku był odświętnie przystrojony. Dziadek, jako głowa rodziny odczytał fragment Pisma Świętego:

W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą. 

Naraz stanął przy nich Anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich: "Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: Znajdźcie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie". I "Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania." Gdy aniołowie odeszli od nich do nieba, pasterze mówili nawzajem do siebie: " Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło i o czym nam Pan oznajmił". Udali się też z pośpiechem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszelkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane. *

Łamiąc biały opłatek, złożył świąteczne życzenia dla całej rodziny, by następnie móc podejść do swojej ukochanej synowej i jak tradycja nakazywała złożyć jej świąteczne życzenia. 

Przyglądałem się temu pięknemu obrazkowi, Sabina składająca życzenia mojemu ojcu, Przemek składający życzenia Paulinie. Brunetka dobrze czuła się w moim domu, a ja cieszyłem się z jej obecności zwłaszcza w tak ważnym dniu dla mojej rodziny, jakim była Wigilia Bożego Narodzenia. 

- Wojtuś? - usłyszałem aksamitny głos dziewczyny. Odwróciłem się w jej stronę. Delikatny makijaż zdobił jej piękne rysy. Biała sukienka do kolan sprawiała, że wyglądała cudownie. Po wrednej i zadufanej w sobie Paulinie ślad zaginął. Stała przede mną kobieta, która kochała mnie z całego serca, która chciała dla mnie jak najlepiej, przy której zaczynałem być szczęśliwy. - Chcę byś zawsze był szczęśliwy, by w Twoim sercu zawsze mieszkała radość, abyś miał czas na spotkania rodzinne nie tylko w momencie świąt i abyś zawsze był taki jaki jesteś. 

- Życzę Ci abyś zawsze była szczęśliwa, abyś się spełniała i przede wszystkim.. byś zawsze była przy mnie, a ja przy Tobie. 

Na twarzy brunetki pojawił się uśmiech, przyciągnąłem ją do siebie ramieniem, całując ją następnie w głowę. 

Po radosnym spożyciu świątecznej kolacji przyszedł czas na wręczania prezentów. Uśmiech dziadka, który otrzymał od nas wymarzony zegarek, mina ojca, który dostał kolejny model samolotu do sklejania do swojej kolekcji, zadowolenie matki na widok biletów na koncert tego gościa z Modern Tolking, w którym w czasie młodości się podkochiwała - tego za nic nie można opisać. Sabina razem z Pauliną które otrzymały drogi zestaw kosmetyków i wymarzonych perfum, mój nowy zestaw Go Pro czy zestaw narzędzi, na które tak długo polował Przemek - nasza radość na widok wymarzonych prezentów była niczym z nowiną, którą chciał podzielić się mój brat razem z bratową. Z euforii świątecznych prezentów wyrwał nas dźwięk stukającego noża o kant kieliszka do wina.

- Chcieliśmy wam coś powiedzieć. - oznajmił w końcu brunet. - Razem z Sabiną spodziewamy się dziecka i chcielibyśmy, abyś to Ty został ojcem chrzestnym, Włodi. - zaniemówiłem. Gwałtownie poderwałem się z miejsca i mocno przytuliłem do siebie Sabinę, następnie klepiąc Przemka po plecach, najserdeczniej jak tylko potrafiłem pogratulowałem bratu. Cieszyłem się jego szczęściem - i faktem, że za kilka miesięcy Tymoteusz Włodarczyk przyjdzie na świat. 

Przed północą razem z Pauliną podjechaliśmy pod Kościół pw. św. Mikołaja w Bielsku-Białej. Jak co roku razem z Kwasowskim szliśmy na pasterkę, a następnie zawsze do jego rodzinnego domu, gdzie Pan Tadeusz częstował nas świąteczną nalewką z czarnego bzu. Pierwszy raz mogliśmy się spotkać razem z naszymi partnerkami i pomimo iż Martyna z Kwiatkowską nie przepadały za sobą, potrafiły chociaż w święta rozmawiać ze sobą jak dwoje dorosłych ludzi. Święta u Kwasowskich rządziły się swoimi prawami. Babcia Kamila jak co roku raczyła nas wyśmienitymi wypiekami, a dziadek - opowiadał o starych karabinach, czyli o tym jak wyglądały święta za jego czasów. Rodzina Kamila, traktowała mnie jak członka rodzina - dokładnie tak samo jak moja jego. W końcu przyjaźniliśmy się od tylu lat, wiedzieliśmy o sobie wszystko i byliśmy dla siebie jak bracia. 

Trochę po godzinie drugiej w nocy, wracaliśmy z Pauliną do mnie. Brunetka przysypiała już na fotelu mojego samochodu. Wyglądała tak niewinnie, słodko. Lubiłem wpatrywać się w nią, przypominały mi się wtedy najlepsze wspomnienia z lat, kiedy byliśmy nie wiedzącymi nic o życiu gówniarzami. Teraz historia znów zataczała koło, znów byliśmy razem, znów zależało nam na sobie - z tą różnicą, że teraz każde z nas dawało z siebie naprawdę wiele aby ten związek przetrwał. Kiedy zaparkowałem pod rodzinnym domem, spojrzałem jeszcze raz na bielszczankę. Już nie spała, rozespane oczy wpatrywała we mnie. Nachyliłem się nad nią i lekko ucałowałem jej usta. 

- Wojtek, Kocham Cię. 

- Wiem, mała. Ja Ciebie też.

- Dziękuję, że jesteś, że pozwoliłeś mi znów być dla Ciebie kimś ważnym. - Paulina patrzyła na mnie swoimi dużymi brązowymi oczami. W tej chwili nie liczyło się nic innego niż ona. 

- Jesteś najważniejszą osobą w moim życiu. 

***

TA DAM. 

skończyłam. 

oddaję 23 rozdział! 

Chcę przeprosić za jakość, która nie powala. Za długość - pewnie co niektórzy chcieli by więcej, oh chcieliby pewnie Anki i Wojtka.. no cóż.. musicie poczekać, jeszcze zostało troszkę do końca i wtedy wszystko się wyjaśni. 

Rozdział dla Naivy - kochana dziękuję, że jesteś, niezmiernie się cieszę, że wróciłaś i co najważniejsze - zaklepuję dla Ciebie miejsce - abyś mogła być pierwsza! 

Wiadomość do Pyskatej - nie wiem czy przeczytałaś moją odpowiedź na komentarz - kochana dla mnie to ogromna radość, że jest was tyle, kiedy zaczynałam pisać myśli modliłam się aby znalazł się ktoś komu te moje wypociny się spodobają i obojętnie ile by nie było komentarzy, na widok każdego cieszę się jak mała dziewczynka, która dostała ładną zabawkę :D. 

Standardowo zapraszam na idealnych. -> http://idealna-niedoskonalosc.blogspot.com

Oraz do zadawania pytań -> http://ask.fm/mojapodswiadomoscsierumieni

KINSEY! masz przekichane - wiesz czemu!

Ściskam Win. 

ps. Jakieś typy kiedy skończy się opowiadanie - w sensie jaka data będzie figurowała. Mała podpowiedź, to będzie w 2015 roku. 

 * Ew. Łukasza, roz. 2, wersy 8-20.