Dzień dobry! Witamy w,,świecie rzeczywistości"! W pakiecie mamy: ból, smutek, złość, zazdrość, łzy ale też: radość, szczęście, przyjaźń, miłość. Dziękujemy i życzymy miłego pobytu!

Leżałam na łóżku wtulona w tors przyjmującego i upajałam się jego ciepłem i dotykiem. Nie wiem jak długo leżałam w jednej pozycji, możliwe, że było już późno w nocy, kiedy poczułam jak Wojtek całuje mnie w głowę. Po chwili poczułam jak próbuję bezszelestnie wstać i wyjść z łózka. Przytuliłam go jeszcze bardziej.

- Już mi uciekasz? - nie ukrywałam smutku.
- Śpij mała, jutro masz zajęcia. - powiedział całując mnie w czoło.
- A Ty masz trening.
- Ale dopiero wieczorem.
- To dlaczego już idziesz?
- Idę się napić wody głuptasie. - przejechał palcem po moim policzku, po czym przyciągnął moją twarz do swojej, aby lekko musnąć moje usta. 

Leżąc w koszuli Włodarczyka, czekając na niego, czułam się najlepiej. W końcu wszystko układało się tak jak należy i chodź nie mogłam w to uwierzyć, nieświadomie, pomału zaczynałam się w nim zakochiwać. Z rozmyśleń wyrwał mnie Wojtek, który położył się obok i przyciągnął mnie do siebie, obejmując ramieniem. 

- Na którą jutro masz?
- Na 11, ale wcześniej muszę odebrać wyniki badań. - spojrzał na mnie pytająco. - Agata zaprowadziła mnie ostatnio do lekarza bo zemdlałam.
- I dopiero teraz mi mówisz? - spojrzał na mnie z wyrzutem.
- Nie chciałam Cię martwić. Zapewne to z przemęczenia. Pobrali mi krew, jutro powiedzą, że wszystko jest w normie i tyle. Nie martw się. - powiedziałam patrząc mu w oczy.
- Powiesz mi jak coś będzie nie tak?
- Wszystko będzie w porządku, zobaczysz. - dodałam i nie pozwoliłam mu już nic powiedzieć, ponieważ zaczęłam go namiętnie całować.

***

Około godziny 10 zerwałam się z łóżka jak oparzona. - Fuck! Zaspałam. - powiedziałam do siebie szybko się zbierając. Latałam po mieszkaniu jak oparzona, nie było szans abym zdążyła przed uczelnią jechać po wyniki badań. Napisałam sms-a do Agaty, która miała upoważnienie do odebrania w moim imieniu moich wyników badań, a która w ostatnim czasie dość często nocowała u Olka. Przyjmujący jakby nigdy nic, rządził się w mojej kuchni i nie chciał nigdzie mnie puścić bez śniadania. Na stojąco, przegryzając tosta i wypijając niemal duszkiem kawę, poganiałam Wojtka, który chciał mnie odwieźć na uczelnię. Kilka minut przed 11 stałam przed drwami głównymi wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiemu i machałam w kierunku odjeżdżającego Wojtka. Nie zdążyłam dobrze wejść na wydział, a dorwała mnie Agata z Talą. Wręczyły mi dwie koperty – jedną od Rektora, drugą z wynikami badań. Schowałam je do torby i poganiając dziewczyny pobiegłam w kierunku auli numer 4, gdzie miały odbyć się zajęcia postępowania karnego.

***

Na długiej przerwie, około godziny 15 poszłam razem z Busko i Olszą na kawę do wydziałowej kawiarenki. Usiadłyśmy razem z bielszczanką w rogu zajmując ostanie wolne miejsca, kiedy Agata zamawiała dla każdej z nas Americano. Wyciągnęłam z torby dwie białe koperty i otworzywszy je zaczęłam czytać ich zawartość. Przy czytaniu drugiej moje serce na chwile zamarło. Nie wierzyłam własnym oczom, nerwowo kręciłam głową i przeczesywałam włosy do tyłu.

- Ania, wszystko w porządku? - zapytała Natalia.
- Nie wierzę, kurwa no nie teraz! - powiedziałam zrozpaczona po czym wybiegłam z kawiarni jak najszybciej się tylko dało.

***

Podążałam ulicami Warszawy, a łzy mimowolnie spływały mi po twarzy. - Jak ja mu to teraz powiem.. - pytałam sama siebie. - On mi tego nie wybaczy. Ze wszystkimi tylko nie z nim. - powtarzałam. Deszcz, który zaczął nagle padać, mieszał się z moimi łzami. Nie poszłam na ostatnie zajęcia, Agata z Natalią na zmianę próbowały się do mnie dodzwonić. Wykręciłam jeden bardzo dobrze mi znany numer i po chwili oczekiwania, w końcu mój przyszły rozmówca odebrał.

- Cześć piękna. - usłyszałam głos środkowego.
- Andrzej, mam problem. Ogromny problem. - powiedziałam zanosząc się od płaczu.
- Ej mała, co się dzieje?

***

Nie wiem ile minut stałam w deszczu, pod swoim blokiem rozmawiając z Wroną. Obiecał, że się wszystkim zajmie, że powie Michałowi i pomoże mi jakoś przez to przejść. Decyzję jednak musiałam podjąć sama, co z tym fantem zrobić. Twierdził, że Wojtek musi się dowiedzieć o całej sytuacji natychmiast. Miałam już wchodzić do budynku, gdzie znajdowało się moje mieszkanie, gdy dostałam sms-a. " Wiemy o wszystkim. Anka musisz powiedzieć Wojtkowi!" Nie wiele myśląc zadzwoniłam do przyjaciółki.

- Olsza, skąd o tym wiecie? - spytałam zdenerwowana.
- Główny zainteresowany powiedział Olkowi, a Olek powiedział mnie. Wiesz.. są przyjaciółmi, mówią sobie różne rzeczy.
- Ola wie? - zapytałam przestraszona. - Ona mi tego nie wybaczy!
- Nie, nie  wie, powiedziałam Olkowi by nikomu na razie nic nie mówił, ale Ty musisz powiedzieć Wojtkowi.
- Nie dzisiaj. Po meczu. W niedziele możliwe, że będzie miał ostatni mecz. W dwóch poprzednich nie brał udziału ze względu na mnie, nie mogę mu teraz o tym powiedzieć!
- Anka, on się zorientuje! - skarciła mnie Olszowa.

- Nie dzisiaj. Powiem, ale dajcie mi czas. - odpowiedziałam załamana i rozłączyłam się.

Zapłakana, przemoczona i zziębnięta kilka minut po 16 weszłam do klatki. Na schodach spotkałam Wojtka, który jak się okazało, chciał mi zrobić niespodziankę i odebrać mnie z uczelni. Mój widok był dla niego nie małym zaskoczeniem. Pociągnął mnie za rękę i szybkim krokiem skierował się do mojego mieszkania.
- Boże, Anka co Ci się stało? - spytała Ola od razu jak weszłam do mieszkania.
- Nic, gorszy dzień. - odparłam. - A Ty nie powinieneś się zbierać? - spytałam przyjmującego.
- Powinienem, Ola.. dowiedz się o co chodzi, bo mi za pewne nie powie. Jak zwykle. - pocałował - mnie i dziewczynę Kłosa w policzek, po czym wyszedł, zamykając za sobą drzwi.
- Anka co się dzieję? - spytała po raz kolejny blondynka.
- Ola, nic. Naprawdę. Ja po prostu mam gorszy dzień, chcę być sama. - odpowiedziałam i skierowałam się w stronę swojego pokoju. Chciałam zostać sama. Nie miałam nawet siły, przebrać przemoczonych ubrań, po prostu z wielkim płaczem rzuciłam się na łóżko i nie wiem nawet kiedy tak po prostu zasnęłam.

***

Około 21 obudził mnie szelest, a potem czyjś szept.

- Wojtek, nie wiem co się stało. Agata, Olek, Tala – nikt nie wie. - to Ola rozmawiała z przyjmującym. 

Spojrzałam na wyświetlacz swojego telefonu, który leżał obok mnie. Miałam 15 nieodebranych połączeń od Wojtka. Wstałam z łóżka i zeszłam do salonu, gdzie Ola dalej rozmawiała z Włodarczykiem. 

- Czekaj, wstała.
- Mogę z nim porozmawiać? - zapytałam. - Poproś go by zadzwonił do mnie. - dodałam i z powrotem wróciłam do swojego pokoju. Na reakcję bruneta nie musiałam długo czekać. Po kilkunastu sekundach już do mnie dzwonił.
- Ania, powiesz mi co się stało? - powiedział na powitanie.
- Wojtek ile razy mam wam to mówić.. Nic się nie dzieje. - usiadłam zrezygnowana na łóżku.
- Chodzi o badania? Coś jest nie tak? Anka powiedz mi co się dzieje, do jasnej cholery!
- Mam zły dzień. Wiesz, kobiece dni i te sprawy. - skłamałam, ale miałam nadzieję, że to "łyknie".
- Wiem jak się zachowujesz jak masz te dni. Uwierz mi, wiem – bo wtedy nawet jak ktoś oddycha inaczej niż Ty, to Cię to denerwuje.
- Mówię Ci, że nic mi nie jest. Wszystko jest w porządku.
- Przestań pieprzyć. Mam przyjechać?
- Nie. Chcę pobyć trochę sama.
- W takim razie nie będę się narzucać. Dobranoc. - powiedział i po sekundzie się rozłączył. Położyłam się na łóżku i znów łzy zaczęły mi spływać po policzkach. Do pokoju weszła Agata i kładąc się obok mnie, przytuliła mnie mocno do siebie. Znów nie wiem kiedy zasnęłam.

***

Około 6 rano po wyłączeniu budzika zwlekłam się z łóżka. Oczy miałam przekrwione od płaczu, resztki tuszu i eyelinera pozostawiły brudne smugi na moich policzkach. Wyglądałam okropnie, czułam się okropnie i jedyne o czym marzyłam to uciec jak najdalej. Zacisnęłam zęby, wyciągnęłam z szafy czyste ciuchy i bieliznę i udałam się pod prysznic. Ciepłe krople wody, spływały po moim ciele. Chciałam zmyć z siebie wszystkie problemy, niestety poranny prysznic tylko bardziej je do mnie przygnał i uświadomiłam sobie, że wydarzenia minionego dnia to jednak nie sen. W nocy odebrałam kilka sms'ów od przyjmującego, który zarzekał się na wszelkie świętości, że jeżeli mu w końcu nie powiem co się stało, to przyjedzie. Wiedziałam, że nie żartował – mimo to nie miałam odwagi mu o tym powiedzieć. Gdy się wykąpałam, zeszłam na dół by zrobić sobie kawy. W kuchni powitała mnie dość ozięble Ola.

- Co się stało? - zapytałam przyjaciółkę.
- Nic.
- Okey. - odparłam, bo wiedziałam, że jest na mnie zła. Nie miałam zamiaru się z nią kłócić, tym bardziej, iż wiedziałam, że zaraz sama powie mi o co jest zła.
- Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami. - nie ukrywała rozżalenia. - Naprawdę, sądziłam, że jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami.
- Bo jesteśmy!
- Tak? To dlaczego Agata i Tala wiedzą co się stało, a ja nie? Nie ufasz mi? - patrzyła na mnie z wyrzutem, a ja wiedziałam, że ta cała sytuacja też ją bardzo męczy i boli.
- To nie tak..
- To jak?
- Po prostu, nie mogę teraz wam tego powiedzieć. - powiedziałam i wyszłam z kuchni. Zaczęłam zbierać się na uczelnię. Wojtek zdążył zasypać mnie kolejnymi sms-ami. Wiedziałam, że ten dzień do najłatwiejszych nie będzie należał.

***

Późnym wieczorem wróciłam do mieszkania. Ola dalej była na mnie obrażona, ale nie to przykuło moją uwagę. Od razu gdy weszłam do pomieszczania, usłyszałam czyjąś kłótnię.

- Zrozumcie, że to ona musi wam powiedzieć! - Agata usilnie próbowała wytłumaczyć Oli i przyjmującemu dlaczego nie może im powiedzieć co się dzieje.
- Kiedy ona nie chce nam powiedzieć.
- Cześć. - powiedziałam wchodząc do salonu, w którym panowała nieprzyjemna atmosfera. Podeszłam do Włodarczyka i chciałam go pocałować, lecz ten odsunął się ode mnie. 

- Ah, czyli teraz to Ty będziesz pokazywał humorki. Wiesz.. nie mam na to siły. Jeżeli przyjechałeś zapytać się co się dzieje, to możesz wrócić z powrotem do Bełchatowa. Nic się nie dzieje. Wszystko jest w porządku i chcę po prostu zostać sama. Tak ciężko to pojąć? - dodałam i wymijając zszokowaną trójkę, udałam się do swojego pokoju. 

Nie minęło pięć minut, gdy do mojego pokoju wszedł Wojtek. Usiadł na skraju łózka, spuścił głowę i po przeczesaniu włosów odwrócił się w moją stronę.
- Po prostu się o Ciebie martwię. Wiem, że coś jest nie tak, bo Anna Winiarska, musi mieć poważny powód by chodzić przygnębiona. Znam Cię. Może nie tak dobrze jak Ola czy Agata, ale mimo wszystko Cię znam. Co się musiało stać, że ani mnie, ani Oli nie chcesz powiedzieć? Czy kiedykolwiek zwątpiliśmy w Twoją prawdomówność? Czy kiedykolwiek daliśmy Ci powód abyś nie mogła nam zaufać?
- Dlatego, że wam ufam, nie mogę wam tego teraz powiedzieć. - odpowiedziałam dość szybko.
- Czyli jednak coś się stało! - wstał z łóżka i patrzył mnie ze złością w oczach.
- Wojtek, daj mi dzisiaj spokój, dobrze? Chcesz zostań, nie chcesz – jedź do Bełka. Ja muszę się wyspać, nie chcę się kłócić, nie mam ochoty na rozmowę, chcę pobyć sama. - na jego reakcję nie musiałam długo czekać. Nie żegnając się ze mną, wyszedł zdenerwowany z mojego pokoju, a następnie z mieszkania. Ledwo usłyszałam trzaśnięcie drzwiami przez Włodarczyka, a po nie s pełna minucie usłyszałam jak ktoś znów wchodzi do mojego pokoju.
- Jadę jutro do Karola. - usłyszałam głos blondynki. - Pojedź ze mną.
- Po co mam jechać do Karola? - zapytałam lekceważącym tonem. Ja naprawdę chciałam zostać sama.
- Ania, my się o Ciebie martwimy. Wojtek świruje, boi się, że zrobił coś nie tak, albo że coś się stało. Jedź ze mną. Nie chcesz mu powiedzieć, co się stało – w porządku. To znaczy, nie w porządku, ale chociaż pojedź tam i mu pokaż, że nie masz go w dupie, bo nie masz, prawda?
- Przecież wiesz, że mi na nim zależy. - powiedziałam patrząc na przyjaciółkę.
- On chyba tego nie wie, chyba myśli, że znów chcesz mu uciec. - wzięłam głęboki oddech.
- O której jutro?
- Mają trening o 10, więc nie ma sensu byśmy przed 10 wyjeżdżały.
- Obudź mnie o 9. - powiedziałam i przytuliłam się do przyjaciółki.

***

Na dwa dni przed decydującym meczem podjechałam razem z Olą pod bełchatowską hale. Kiedy wysiadłam z auta, od razu szybkim krokiem skierowałam się w stronę głównych drzwi. Stojąc oparta o ścianę, czekałam aż Wojtek skończy trening. Biłam się z myślami, miałam piętnaście tysięcy różnych wersji powiedzenia mu o zaistniałej sytuacji. Strach miotał się nawzajem ze zdrowym rozsądkiem, ale nie miałam wyjścia. Musiałam mu powiedzieć. Po kilkunastu minutach z hali wyszedł Winiar z Wroną, gdy mnie ujrzeli od razu skierowali się w moją stronę.

- Powiedziałaś mu? - niemalże równocześnie zapytali.
- Jeszcze nie.
- Musisz mu powiedzieć.
- Wiem, Andrzej. Wiem, że muszę mu powiedzieć. - w sekundzie obok mnie stanął przyjmujący. Jego twarz próbowała nie ukazać złości, która właśnie mąciła mu umysł.
- Czyli nawet on wie, tak? - wykrzyczał i nie czekając na mnie udał się w stronę swojego samochodu.
- Poczekaj! - pobiegłam za nim.
- Wracaj do Warszawy, jak masz mi dalej wmawiać, że wszystko jest w porządku, to spotkamy się jak już ochłoniesz. - jego twarz nie wyrażała jakichkolwiek emocji, a wzrok wbił gdzieś poza mną.
- Popatrz na mnie. - chwyciłam jego twarz w dłonie i zmusiłam by spojrzał mi w oczy. - Musimy porozmawiać.
- Rozmawiamy.
- Musimy POWAŻNIE porozmawiać. - mocno i stanowczo zaakcentowałam drugie słowo. - Nie tutaj. Jedziemy do Ciebie. - dodałam i wsiadłam do Audi przyjmującego.

***

Niepewnym krokiem weszłam do mieszkania Włodarczyka. Automatycznie po zdjęciu butów i kurtki, udałam się do salonu i usiadłam na skórzanej kanapie. Wojtek nie ukrywał swojej złości na mnie i kazał na siebie czekać. Po ponad 40 minutach, kiedy się już wykąpał i trochę ochłonął, wszedł do salonu z dwoma kupkami herbaty. Położył je na stole. W momencie, gdy znów chciał wyjść z pomieszczenia, chwyciłam go za rękę. Spojrzał na mnie, a w jego oczach widziałam ból. Był na mnie zły, ale musiał dać mi możliwość wyjaśnienia. Po chwili usiadł na przeciw mnie w fotelu i uważnie mi się przyglądając, zaczął pić herbatę.

- Miałeś rację. Nie wszystko jest w porządku. - popatrzył na mnie pytająco i dalej zajął się piciem herbaty. - Mamy problem. To znaczy.. ja mam problem. Nie chciałam o tym rozmawiać teraz, kiedy za dwa dni jest mecz. Powinieneś się na nim skupić.
- Możesz z łaski swojej nie decydować za mnie, o moim życiu? Nie chcesz mówić, nie mów. Rób co chcesz, znowu zaczynasz się zachowywać jak pieprzona księżniczka. - popatrzyłam na niego spod byka.
- Miałam zadzwonić i powiedzieć cześć, wiesz, życie mi się pieprzy, przyjedź?
- Wystarczyłoby samo przyjedź, a wiesz, że przyjechałabym jak najszybciej byłoby to możliwe. Wiesz o tym do cholery! - wstał z fotela i klęknąwszy przede mną, przyłożył swoje czoło do mojego. - Wiesz, że dla Ciebie zrobiłbym wszystko. - powiedział już nieco spokojniej. - Dlaczego więc, ufasz wszystkim w okół, ale nie mnie?
- Chciałam Ci powiedzieć, dopiero po meczu.
- Anka, nie możesz wszystkiego odkładać ze względu na mecze.
- Ten jest ważny.
- Każdy jest ważny.
- Ale..
- Nie ma żadnego ale. Albo traktujesz mnie poważnie i mówisz o co chodzi, albo wracamy do punktu wyjścia i każdy żyje własnym życiem. - mówił spokojnie, dokładnie mi się przyglądając. 

Po chwili wstałam i wymijając przyjmującego podeszłam w stronę okna balkonowego. Ręce założyłam na piersiach i zbierałam się na odwagę by w końcu mu powiedzieć prawdę. Odwróciłam się z powrotem w jego stronę, siedział na kanapie i bacznie przyglądał się mojemu zachowaniu. Usiadłam na przeciw niego i upiłam łyk herbaty. 

- Powiesz w końcu o co chodzi?
- Jestem w ciąży.
- Co?!
- Jestem w ciąży. - powtórzyłam. Wojtek w momencie schował twarz w dłoniach, kiwał głową z niedowierzaniem.
- Tylko nie to. Nie teraz. - wzrok wbił w sufit dalej nie dowierzając. Przyglądałam mu się uważnie. Jeszcze bardziej zaczęłam się denerwować, kiedy uświadomiłam sobie, że jeszcze nie całą prawdę mu wyjawiłam. Podeszłam do przyjmującego i usiadłam mu na kolanach. Chwyciłam jego twarz w dłonie i dopiero wtedy zobaczyłam co tak naprawdę czuję. Bał się, najzwyczajniej w świecie się bał. Wiedziałam, że za chwilę znienawidzi mnie za to co zrobiłam, gdy powiem mu jaka jest prawda.  Bo najgorsze było dopiero przed nim. 

***

Ah. W końcu! Wymęczony 12. W sumie miał być przed północą, ale nie wyszło.. 

Oddaje w wasze ręce. Bardzo miło widziane będą wasze przypuszczenia, skojarzenia, wasze ogólne reakcje. Dajcie znać co było na "plus", a co było totalną klapą. 

Ps. Empty dalej nie skojarzyła o co chodzi, więc jak ktoś trafi o co chodzi i o kogo chodzi - stawiam piwo, albo cole. Co, kto woli. 

Pozdrawiam, ściskam, całuję i życzę miłego weekendu! 

W.