Nadzieja to największe skurwysyństwo jakie wylazło z puszki Pandory.

Spacerując po ulicach Nowego Jorku spostrzegłam grupkę młodych ludzi. Mój wzrok przykuł mężczyzna, przystojny, wysoki mężczyzna. Gdy zorientowałam się kogo przed chwilą ujrzałam na własne oczy, jak poparzona skierowałam się w bliżej nie znanym mi kierunku. Jak najdalej od niego, jak najdalej od wspomnień. Szłam przed siebie, a łzy które zaczęły gromadzić się w kącikach moich oczu mąciły słaby z przemęczenie wzrok. Potknęłam się i spadłam na kogoś. Gdy podniosłam głowę, pierwsze co ujrzałam to te piękne czekoladowe oczy. Niewiele myśląc, zebrałam się szybko i pobiegłam dalej. Chciałam uciec. Włodarczyk był jednak szybszy. Dogoniwszy mnie, pociągnął mnie za rękę. Usłyszałam jego niski głos, a dreszcze przeszły przez całe moje ciało. Przytulił mnie mocno, ręką gładząc moje włosy. Czułam jego usta na swojej głowie. Zapach jego perfum mącił mi w głowie. Oderwawszy się od niego, powiedziałam:
- Muszę już iść. - stanęłam na palcach, chciałam pocałować go w chłodny policzek na pożegnanie, lecz on znów mnie ubiegł. Chwycił moją zmartwioną twarz w swoje dłonie. Najpierw na moich ustach złożył delikatny pocałunek, kiedy nie spotkał się z sprzeciwem, pogłębił pocałunek. Brakowała mi tchu, kolana zaczynała się pode mną uginać. Musiałam to przerwać, by znów mu nie ulec. Nie patrząc na niego, pobiegłam w głąb uliczki na której akurat się znajdowaliśmy.
- Hotel przy 38 ulicy, niedaleko Broadway'u. Dziś wieczorem. Przyjdź! - usłyszałam za sobą.
- Nie przyjdę, nie mogę. Nie czekaj na mnie. - mój głos się łamał. Widziałam jego twarz, jego oczy które były pełne bólu i nadziei. Lecz, tutaj nie mogło być happy endu. Po prostu, tak już musiało być.

Minęło kilka dni, a obraz Wojtka nie potrafił opuścić mojej głowy. Biłam się z myślami, mimo wszystko żałowałam, że nie weszłam wtedy do wnętrza hotelu. Stojąc przed nim, miałam ogromną ochotę wejść i zapukać w drzwi pokoju, w którym akurat przebywał przyjmujący. Mimo wszystko, bałam się. Tak cholernie się bałam, bo wiedziałam, że nie ma już odwrotu i nie cofnie się, w gniewie wypowiedzianych słów.

Leżąc na łóżku, bezmyślnie gapiłam się w sufit. Zegar ścienny w dużym pokoju oznajmił, że wybiła kolejna godzina. 17. Maciek krzątał się po mieszkaniu. Co jakiś czas pukał do drzwi mojego pokoju i sprawdzał czy wszystko jest w porządku. Udawałam przed nim, że po prostu, źle się czuję. Ostatnie dni zbliżyły nas niebezpiecznie do siebie. Bałam się tego. Bałam się, że spędzając czas i przywiązując się do studenta medycyny, wspomnienie o Wojtku zatraci się i pryśnie niczym bańka mydlana. A ja nie chciałam i nie mogłam o nim zapomnieć. Spojrzałam na wyświetlacz telefonu, na którym dalej widniało moje i Włodarczyka zdjęcie. Zrobił je Kwasu podczas jednego z moich pobytów na Podbeskidziu. Byliśmy wtedy z Wojtkiem tacy szczęśliwi, czas dla nas się nie liczył. Liczyliśmy się tylko my. Bezwiednie wybrałam numer z listy kontaktów. Serce podeszło mi bliżej gardła, a oddech nieco przyśpieszył.

- Potrzebuję Twojej pomocy. - zaczęłam od razu, gdy tylko usłyszałam, że połączenie zostało nawiązane. - Myślę, że jesteś jedyną osobą, która jest w stanie mi pomóc.
- Anka, co się dzieje?
- Możesz mi powiedzieć, gdzie go znajdę?
- Winia.. - słysząc głos przyjaciela, doskonale mogłam wyobrazić sobie jego reakcje. Zapewne wiedział już od Włodarczyka, że go olałam. Dla Andrzeja ta sytuacja nie była łatwa. Dwoje bliskich mu ludzi, a on pomiędzy nimi.
- Nigdy o nic Cię nie prosiłam. To ważne, to bardzo dla mnie ważne.
- Napiszę Ci sms'em, o ile uda mi się czegokolwiek dowiedzieć.
- Andrzej?
- Tak?
- Nie mów mu o niczym.
- Nikomu nie powiem, mała.

Odłożyłam telefon z powrotem na łóżko. Czekałam, a czekanie było dla mnie katorgą. Co jeśli, Andrzej niczego się nie dowie? Co jeśli, Wojtek zorientuje się, że to ja poprosiłam go o adres i zabroni Andrzejowi go podać, mówiąc, że nie chce mnie znać? Głos w mojej głowie, cały czas powtarzał, że wszystko straciłam przez własną głupotę, że nigdy nie dorównam komuś takiemu jak Marlena. I mimowolnie zaczęłam słuchać "głosu rozsądku" o ile, można była go nazwać głosem rozsądku. Z głębokich, lecz zarówno bardzo destrukcyjnych przemyśleń wyrwał mnie dźwięk wiadomości. Jak oparzona chwyciłam telefon w swoje ręce i przeczytałam wiadomość.

Boston, Dorchester, Jason's Street 34. 

Do jutra jest sam. 

Jeżeli naprawdę to ważne, załatw to dziś. 

Mam nadzieję, że wiesz co chcesz zrobić.

Tęsknie.

A.

Nie wiedziałam co chcę zrobić. Musiałam go jednak znaleźć. Dzisiaj.

***
Nie mogłem pozbierać myśli, chciałem by zapadł zmrok. Wierzyłem, że przyjdzie, że nadal jest moja. Chciałem ją znów mieć przy sobie, czuć jej dotyk na swojej skórze, zapach jej perfum, ciepło jej ust. Chciałem by znów była moja. Kiedy nastał wieczór, samotnie udałem się do hotelu. Wyglądając przez okno miałem nadzieję, że ujrzę rudowłosą. Dochodziła druga w nocy, a ja dalej leżąc na łóżku, czekałem. Gdybym miał chociaż jej numer.. Winiarska, nim wyjechała, postarała się by uniemożliwić mi skontaktowanie się z nią w jakikolwiek sposób. Znałem ją. Wiedziałem, że zna mój numer i gdybym nawet jakimś cudem ubłagał Andrzeja czy Olę, by dali mi ten cholerny numer, nie odebrałaby. Była zbyt dumna, zbyt pyszna, na takie coś. I nawet ta wada, była niczym, przy tym jaki byłem z nią szczęśliwy.

Pojechaliśmy do Bostonu, gdzie mieszkali nasi szkolni przyjaciele. Winiarska nie zaszczyciła mnie swoją osobą. Nie przyszła. Nie chciała mnie widzieć. Gdybym tylko mógł jej wszystko wyjaśnić, zrobiłbym to. Wiedziałem, że zraniłem ją jeszcze bardziej niż Wrona. Zależało jej, abym przyznał się w końcu co tak naprawdę do niej czuję. Strach i pewność siebie zabraniała mi tego. Mimo wszystko nie potrafiłem jej tego powiedzieć, pomimo iż była najważniejszą osobą w moim cholernym życiu.

Nie miałem na nic ochoty. Czułem się jak śmieć. Upijając piwo, tępo wpatrywałem się w zachód słońca. Chciałem się sponiewierać. Sam, bez nikogo. W głębi duszy cieszyłem się, że Patrycja z Magdą i Witkiem pojechali do Atlantic City i pozostawili mnie samego na te dwa dni.Następnego dnia mieli wrócić, więc możliwość samotnego upicia się i poradzenia sobie ze swoimi problemami chociaż na chwilę jest teraz ostatnią możliwością.

Pijąc kolejne piwo, usłyszałem dźwięk dzwonka do drzwi. Ktoś usilnie, próbował zwrócić moją uwagę. Odłożyłem szklaną butelką na bok i leniwie podniosłem się z fotela. Gdy podszedłem pod drzwi i przez wizjer zobaczyłem, kto mnie odwiedził, zamarłem. Alkohol pomału zaczął buzować w mojej głowie, lecz nie na tyle by całkowicie, zmącić mój umysł. Niepewnie uchyliłem drzwi. W progu domu, stała ona. Ubrana dokładnie tak samo, jak w dzień kiedy pierwszy raz ją zobaczyłem. Nie czekała na zaproszenie. Weszła pewnym krokiem, zamykając za sobą drzwi. Obojętnie spojrzałem na nią, opierając się o ścianę. Na mój widok z jej oczu popłynęły łzy. Rzuciła mi się na szyję, łkając przy tym coraz bardziej. Każda jej łza, która spadała na moją szyję, doprowadzała mnie do furii. Byłem na siebie wściekły. Odepchnąłem ją lekko od siebie, by móc chwycić jej twarz w dłonie. Przykładając czoło, do jej czoła, zmusiłem ją by spojrzała na mnie. Za zaszklonymi oczami ukrywał się ból i strach. Kciukami, lekko starłem spadające co chwilę łzy.
- Już myślałem, że Cię straciłem. - wyszeptałem.
Lekko musnąłem jej ciepłe wargi. Tak bardzo brakowało mi ich. Nie protestowała.
- Nie rób tego. - usłyszałem. Spojrzałem na nią pytająco, nie do końca rozumiejąc, co w tej chwili chce mi powiedzieć. - Nie uciekaj od problemów w ten sposób.
Wiedziałem, że jest zmartwiona. Widziałem, jak bardzo boi się, że nie potrafię sobie z tym poradzić. - To był ostatni raz, obiecuję.
Po chwili nawzajem zatracaliśmy się w namiętnych pocałunkach. Przywarłem swoim ciałem do jej ciała, przypierając ją mocno do ściany. Brakowało nam powietrza. Podniosłem ją do góry, mocno usadawiając na sobie. Jej dość głośny jęk, napoił mnie dumą. Chciałem dać jej więcej. Całując jej odkrytą szyję i dekolt, kierowałem się w stronę pokoju, w którym spałem. Jeszcze przed położeniem Winiarskiej na łóżku, zdążyłem rozpiąć jej sukienkę. Nie pozwoliłem jej, by ją ściągnęła. Chciałem zrobić to sam. To ja chciałem ją kochać, nie pozwalając jej na żaden ruch czy gest. Gdy pozbyłem się swojej oraz jej odzieży, nachyliłem się nad nią. Spojrzałem w te cholerne niebieskie oczy, a ona kiwając lekko głową, dała mi jasno do zrozumienia, że mogę działać. Zatopiłem się w jej ustach. Zacząłem całować, jej brodę, policzki, skronie. Co jakiś czas dłonią, kierowała moją twarz na wprost jej tak, aby nasze usta znów mogły się połączyć. Moje dłonie błądziły po całym jej nagim ciele. Dopiero wtedy zorientowałem się, jak bardzo schudła. Kości na biodrach, nie były nigdy tak wyczuwalne, jak w tej chwili. Zacząłem całować całe jej ciało, skupiając swoją uwagę najbardziej na piersiach i udach dziewczyny. Wiłą się pod wpływem mojego dotyku, jej głośne jęki z trudem tłumiłem kolejnymi pocałunkami. Czułem jak nie wytrzymuje, jak cała chce bym w końcu dodał ostatni element układanki i pozwolił jej na chwilę przyjemności. Brakowało mi jej. W każdym tego słowa znaczeniu. Podgryzając lekko sutki Winiarskiej, rozszerzyłem jeszcze bardziej jej nogi, tak aby mieć łatwy dostęp do jej miejsc intymnych. Wsunąwszy się, poruszałem się powoli, z czasem moje ruchy nabrały na sile, czułem jak nie daje rady. Jak silnie wbija we mnie swoje paznokcie, jak jest u szczytu wytrzymałości. Było mi dobrze, nasze jęki zgrywały się ze sobą. Po kilku minutach leżałem, przytulony do nagiego ciała dziewczyny. Ręką lekko gładziła moje włosy i uspokajała oddech.
- Przepraszam. - powiedziałem po chwili i poczułem jak z zarumienionych policzków Ani, spływają kolejne łzy.

***
Siedziałam w salonie w skórzanym fotelu, w rękach trzymałam świeżo zaparzoną kawę. Do pokoju wszedł on. Usiadł na przeciwko mnie i bacznie mi się przyglądał. Na jego twarzy zdenerwowanie mieszało się z niepokojem. Wstał i usiadł obok mnie. Otulił mnie swoim silnym ramieniem, a ja przymknąwszy oczy, zatapiałam się w zapachu perfum, którego tak bardzo lubiłam. Czułam jak szybko bije mu serce. Zatracałam się w wspomnieniach. Świat zaczął wirować. Miałam ochotę uciec.
- Ania? - zapytał przerywając tym samym tą nieznośną ciszę, która między nami panowała. Spojrzałam na niego. - Chodź, zabieram Cię na spacer.

Siedzieliśmy nad brzegiem jakiejś rzeki, w zasadzie czy to ważne co to była za rzeka? W tamtym czasie już nic nie było dla mnie ważne, żyłam tak jak musiałam. Po chwili brunet wstał i po prosił bym zrobiła to samo. Staliśmy na przeciwko siebie, lipcowe słońce pojawiło się na horyzoncie, ogrzewając mnie swoimi promieniami. Cofnął się o kilka kroków, uklęknął na kolano i wyciągnął przed siebie małe czerwone pudełeczko, w którym na białej poduszeczce znajdował się delikatny, aczkolwiek piękny pierścionek.
- Anno Mario Antonino Winiarska, czy sprawisz mi ten zaszczyt i zgodzisz się zostać moją żoną? - był spięty. Było to widać. Jednak, nie był tak spięty jak ja. Łzy napłynęły mi do oczy. Spojrzałam w jego niebieskie oczy, widziałam w nich strach.
- Tak, zostanę Twoją żoną. - odpowiedziałam łkając i pozwoliłam by brunet włożył mi pierścionek na palec.


***
Oddaje 19 rozdział.
No cóż..
Chciałam by był dłuższy, ale stracił by on sens
- oczywiście zakładając, że to powyżej ma jakikolwiek sens.

Rozdział dla strangebeat 3. - kochana, nie waż się zawieszać, bo my z Em dalej czekamy tam na Włodarczyka!

Chciałam podziękować, tym którzy wytrzymują ze mną, a zwłaszcza jednej takiej, która jest od samego początku, którą mam ochotę zabić, ale w zasadzie bez niej to nie byłoby to samo. Tak, Em mówię o Tobie.

Dziękuję za te 3 miesiące, niestety jeszcze trochę was pomęczę.

Zapraszam na:
Wojtek i Kamil w moim i Em wydaniu.
Wojtek i Kamil w moim wydaniu.
jeszcze nie wiadomo kto, ale prolog jest :)

Wasza,
Win.