Skoro oczy zwierciadłem duszy to dlaczego ten drań ma takie piękne?

Jastarnia o tej porze roku zachwycała jak nigdy. Pierwszy raz od dłuższego czasu, czułam, że żyję. Dwa dni i dwie noce spędzone wspólnie z Włodarczykiem, uświadomiły mi tylko, że nie mogę skorzystać z propozycji wyjazdu. Około godziny 9, leżąc wtulona do nagiego torsu mężczyzny, przysłuchiwałam się, jak spokojnie oddycha. Rozmierzwione włosy i delikatny uśmiech na twarzy dodawały mu uroku. Był spełnieniem marzeń wielu kobiet, a akurat mi się przytrafił. Przy nim stawałam się lepsza, wydobywał ze mnie to co najpiękniejsze. Wpatrywałam się w niego tak długo, aż się nie obudził. Jego roześmiane oczy na mój widok, dodawały mi skrzydeł. Musiałam mu powiedzieć, że chcę zostać, że nie wyobrażam sobie życia bez niego, że jest najlepszą rzeczą jaka mi się w życiu przytrafiła.
- O czym myślisz? - usłyszałam jego głos, moje serce zabiło mocniej.
- O nas.
- I co wymyśliłaś?
- Że całkiem fajna z nas para, wiesz?
- Wiem, mała. Wiem to już od dawna. - poczułam jego ciepłe usta na czole i miałam pewność, że to jest mężczyzna, którego za nic nie mogę stracić. Mężczyzna, który nigdy mnie nie skrzywdził, ani nie zranił i na pewno nigdy tego nie zrobi. - Musimy za nie długo się zbierać.
- Wiem, pojedziemy jeszcze.. - nie dał mi dokończyć.
- Musimy się zbierać, by zahaczyć jeszcze o Bydgoszcz. - przyciągnął mnie mocno do siebie, a na mojej twarzy znów pojawił się wielki uśmiech.
***
Około godziny 18 wracaliśmy spacerem z cmentarza. Auto Włodarczyka, zostawiliśmy przed moim rodzinnym domem i razem z przyjmującym, oraz resztą rodziny Winiarskich poszliśmy zapalić znicze na grobie tych, których od kilku lat nie było przy nas. W drodze powrotnej Wojtek został osobistym wielbłądem Oliego i chcąc nie chcąc, robił za najlepszego wujka, który nosi go na barana. Widok bruneta, żartującego z moim bratankiem, rozczulał nie tylko mnie, ale i Dagmarę, której ciąża naprawdę bardzo służyła. Gdy znaleźliśmy się pod domem, Dagmara poprosiła bym otworzyła drzwi, posłusznie wykonałam polecenie bratowej. Pociągnęłam za klamkę i zamarłam.
- NIESPODZIANKA! - przed moimi oczami stała dość duża grupka bliskich mi ludzi. Odwróciłam się w stronę Włodarczyka i ukryłam twarz w jego klatce piersiowej. Kilka łez spłynęło po moim policzku.
- Mała, nie płacz, to Twoja impreza urodzinowa - powiedział trzymając moją twarz w dłoniach, po czym złożył na moich ustach delikatny pocałunek.
Włodarczyk razem z moją - babcią, Olą oraz Winiarskim zorganizowali "niespodzianka-party" jak określił to Oliwier. W dużym domu na obrzeżach Bydgoszczy, byli dosłownie wszystkie bliskie mi osoby poczynając od Olka, Agaty i Oli, przez Kwasowkiego z Martyną i Talię z Przemek, kończąc na mojej rodzinie i przyjaciołach z Bydgoszczy. Niestety cudowny duet pod postacią Wrony i Kłosa, był nie obecny, ale Andrzej który dzwonił w połowie imprezy obiecał, że następnego dnia zaraz jak wrócę do stolicy się ze mną zobaczy, bo jutro akurat będzie na kilka godzin w rodzinnym domu.
Impreza toczyła się w najlepsze, wszyscy znakomicie się bawili. Nawet Włodarczyk i Czauderna, którzy z racji tego, że następnego dnia robili za kierowców, nie mogli za bardzo napić się z resztą. Miałam cichą nadzieję, że razem ze mną, Włodarczykiem, Olą, Martyną i Kamilem do stolicy pojedzie też na jeden dzień Busko z Czauderną. Niestety, ta dwójka miała inne plany. Mianowicie, Natalia miała poznać przyszłych teściów i tak samo jak jej partner stroniła od alkoholu.
W tłumie bawiących się ludzi odnalazłam najlepszą przyjaciółkę. Usiadłam obok niej i podałam butelkę naszego ulubionego wina.
- Tęsknisz za Karolem. - położyłam głowę na ramieniu blondynki.
- Trochę. - upiła łyk słodkiego, czerwonego wina. - Widzę, że niespodzianka jedna i druga się udała. Promieniejesz jak nigdy.
- Wiesz.. ja nie skorzystam z tej propozycji. Nie pojadę na te stypendium. - na twarzy Oli pojawił się uśmiech.
- Wie już? - spytała, patrząc na Włodarczyka tańczącego z Busko.
- Jutro mu powiem, w zasadzie wiesz pierwsza. Nie mów nikomu na razie.
- Nie powiem, możesz być pewna. - uśmiechnęła się do mnie i podała mi butelkę. Nie zdążyłam jednak napić się ani małego łyczka, ponieważ Kwasowski razem z moim bratem porwali nas do tańca.

***
Nad ranem jechaliśmy z Bydgoszczy do Warszawy. Z Martyną i Olą przespałyśmy prawie całą drogę na tylnym siedzeniu samochodu Włodarczyka. Przyjmujący razem z przyjaciółmi musiał wieczorem wracać wieczorem do Bielska, ponieważ Martyna miała kilka ważnych spraw do załatwienia i nie mogli zostać dłużej u mnie i Oli. W niedzielne popołudnie postanowiliśmy pochodzić po Warszawie. Przytulona do Włodarczyka, szłam obok Martyny, którą za rękę trzymał Kamil. Rozmawialiśmy, spacerowaliśmy, wygłupialiśmy się. Towarzystwo bielskiej pary, nie przeszkadzało mi. Wręcz przeciwnie, naprawdę lubiłam tę dwójkę. Po dwóch godzinach spacerowania i podziwiania stolicy naszego kraju usiedliśmy w jednej z mniejszych warszawskich kawiarni. Kawa z lodami, na którą miałyśmy z Martyną ochotę została podana, kilka sekund przed pojawieniem się Andrzeja z Marleną. Na widok brunetki zrobiło mi się nie dobrze. To zabawne, że mimo wszystko Andrzej dalej się z nią spotykał. Mój wyraz twarzy mówił sam za siebie, co nie uszło uwadze Martyny.
- Może dobrze loda robi? - powiedziała na ucho partnerka Kwasowskiego, a ja prawie wyplułam wszystko co miałam w ustach.
Nie przejmowałam się widokiem, obecnością czy zachowaniem Cizi. Cieszyłam się chwilą, spędzaną wspólnie z Wojtkiem i jego znajomymi. Włodarczyk co jakiś czas karmił mnie swoją porcją lodów, całował czule przy wszystkich, nie zwracając na nikogo uwagi, bądź szeptał mi na ucho mniej lub bardziej odpowiednie słowa.
- To zabawne. - powiedziała partnerka Wrony. Popatrzyliśmy na nią pytająco. - No, że nie umiemy się dogadać, a jednak mamy taki sam gust.
- Mam lepszy.
- Kochana, przecież ja też byłam z Włodarczykiem. - poczułam jak miliony małych szpilek zostają wbite w tym samym czasie w moje serce. Spojrzałam na Włodarczyka, chciał coś powiedzieć, ale Marlena kontynuowała. - Nie powiedział Ci? Dziwne. On jest taki kochany. O wiele bardziej romantyczny niż Andrzej.
Martyna wtrąciła się w całą rozmowę i próbowała w jakiś sposób zmienić temat. Cizia jednak wiedziała, że ma przewagę i że tym razem, to do niej należy ostatni ruch.
- Wiesz, zastanawiam się czasem czy nie wysłać Wrony na jakieś korepetycje do niego. Wiesz, w łóżku są prawie tak samo dobrzy - z resztą Tobie tego nie muszę mówić. - czułam jak płonę. Ze złości. - Chodzi o to, że z Andrzejem już tyle czasu jesteśmy razem, a on jeszcze nie powiedział mi, że mnie kocha, zabawne nie prawda?
- Co to ma do Wojtka? - zapytałam, nie rozumiejąc. Dopiero po chwili zrozumiałam, że to było najgłupsze pytanie, jakie mogłam zadać w swoim dotychczasowym życiu.
- No jak to co? Włodarczyk mi miłość wyznał już po dwóch miesiącach, a z tym już ponad pół roku - powiedziała wskazując palcem na Wronę - i nic.
Włodarczyk przymknął oczy i chwycił mnie mocno za rękę. Nie chciałam robić scen przy wszystkich, chciałam stamtąd wyjść. Uśmiechnęłam się lekko w kierunku Marleny.
Mimo wszystko powinna być jej wdzięczna.

***
Wyszłam na zewnątrz i usiadłam na krawężniku chodnika, niedaleko kawiarni. Z niewielkiej torebki wyciągnęłam zapalniczkę oraz papierosy. Odpaliłam jednego, powoli zaciągnęłam się. Nikotyna gwałtownie zawładnęła całym moim krwiobiegiem. Poczułam jak zaczyna mi się kręcić w głowie. Przymknęłam oczy. Kilka pojedynczych łez spłynęło po moim zaróżowionym, ze złości policzku. Usłyszałam szybkie kroki w moją stronę, otworzyłam oczy i spostrzegłam Wojtka, który usiadł obok mnie.
- Rzuciłaś, podobno.
- Kiedy miałeś zamiar mi powiedzieć? - spojrzałam na niego, wzrok wbił gdzieś przed siebie, gdy dłuższy czas nie uzyskiwałam odpowiedzi, chwyciłam dłonią jego brodę zmuszając by spojrzał mi w oczy. - Zapytałam, kiedy chciałeś mi powiedzieć, że pieprzyłeś Marlenę.
- W zasadzie to nigdy.
- Chociaż raz jesteś ze mną szczery.
- Ania, co ja Ci miałem powiedzieć? Powiedziałabyś mi o Wronie, gdybym nie wiedział? Nie powiedziałabyś.
- Kiedy z nią byłeś?
- Trochę przed jak zaczął z nią spotykać się Andrzej. Anka ja jej nie traktowałem poważnie, to była panienka do bzykania, nic więcej.
- Skoro panience do bzykania potrafiłeś powiedzieć, że ją kochasz, to nie chcę wiedzieć kim ja dla Ciebie jestem.
- Winia no! Zrozum. Byłem dupkiem, mówiłem różne rzeczy, tylko po to by zaciągnąć panienkę do łóżka. To nie było na serio, to nie miało znaczenia. W zasadzie to dobrze, że And..- mocno zamknął usta, tak jakby chciał coś zataić.
- Co Andrzej? - patrzył na mnie tym samym wzrokiem, tak jak wtedy gdy zobaczył mnie zdenerwowaną przed klubem. W jego oczach widziałam ból i strach. - Włodarczyk do kurwy!
- Andrzej widział mnie kiedyś z Marleną, zapytał później czy to coś poważnego, skoro powiedziałem mu, że to nikt na stałe, nie widział nic złego by mi ją odbić. - mówiąc to, znów patrzył gdzieś daleko, jego dłonie gwałtownie zacisnęły się w pięść.
Podciągnęłam nogi do siebie i oparłam brodę na swoich kolanach. Włodarczyk nie pewnie objął mnie ramieniem.  Myśli krążyły jak szalone, zaczynało brakować mi powietrza. Po chwili wstałam. Jedna myśl nie dawała mi spokoju.
- Wstań. - powiedziałam do Włodarczyka, na co on automatycznie zareagował. Chciał mnie przytulić, ale uniemożliwiłam mu to odsuwając się od niego. - Spójrz mi w oczy i przysięgnij mi, że nie chciałeś zemścić się na Wronie, moim kosztem, że nigdy chociaż przez chwilę nie pomyślałeś o tym. - po raz kolejny nie odpowiadał. Chwyciłam torbę i zarzuciłam ją na ramię. Odwróciłam się i szłam w kierunku postoju taksówek, który znajdował się opodal kawiarni.
- Anka, no! - usłyszałam za sobą jego głos, gdy nie zaszczyciłam go spojrzeniem tylko dalej szłam w wyznaczonym sobie kierunku podbiegł do mnie i chwycił mnie mocno za rękę.
- To był przypadek, że wtedy spotkaliśmy się w tym Londynie. Nie wiedziałem, że akurat tam jesteś. Pojechałam na kilka dni odreagować. Fakt, na początku chciałem odegrać się na Wronie, ale nie zrobiłem tego.
- Doskonale wiedziałeś, że spotykałam się z Wroną.
- Tak, ale nie wykorzystałem Ciebie, aby się na nim odegrać! Proszę Cię, uwierz mi. - chciał przyciągnąć mnie do siebie i przytulić, lecz znów wyrwałam mu się. - Anka, błagam Cię. Zrozum, że nie byłem w stanie się Tobą zabawić.
- Dlaczego? Dlaczego, nie byłeś w stanie? - podeszłam bliżej przyjmującego. Czekałam na te dwa cholerne słowa. Te, których on nie potrafił do tej pory mi powiedzieć. Nasze twarze były oddzielone od siebie dosłownie o kilka milimetrów. Czułam jego oddech na swoich wargach, przyglądał się im. Jego dłonie znalazły się nagle na mojej twarzy. Kciukami gładził moje policzki, kilka łez które wydobyło się z moich oczu zostało automatycznie, przez chłopaka starte. Ramieniem przyciągnął mnie do siebie, schowałam twarz w jego klatkę piersiową, słyszałam jak szybko bije mu serce i czekałam. Poczułam jak całuję mnie w głowę, jak nabiera głęboko powietrza, jak próbuję coś z siebie wydukać.
- Ania.. przepraszam.. ja.. - głos mu drżał, serce biło jeszcze szybciej, ale na pewno nie szybciej niż moje. - Ja nie potrafię.
Zamknęłam oczy i zacisnęłam zęby. Odsunęłam się od niego. Spojrzałam w te cholerne czekoladowe tęczówki, na widok których wariował mój cały świat.
 - A ja dla Ciebie, chciałam zrezygnować z Harvardu. - powiedziałam spokojnie i jakby nigdy nic uciekłam. Podbiegłam do pierwszej wolnej taksówki i poprosiłam o jak najszybsze zawiezienie mnie na ulicę Krótką, na której znajdowało się moje mieszkanie.
*
Gorączka, zapchane zatoki, ból gardła, stan pod tytułem *niech mi ktoś przypierdzieli bo ocipieje sama ze sobą* średnia w indeksie jak na razie wynosi 4.0. 4/25 byle do 19. a potem.. potem to ja dopiero zdechnę. 

Kompletnie nie było pomysłu na rozdział numer 17 - miała być sielanka, jednak okazało się, że może być inaczej.

Rozdział dedykuję DarkFace - kochana, nie chciałam Cię doprowadzić do depresji. Ty jesteś mistrzem demoralizacji, nie rób nam tego! :*

Gdyby ktoś nie wiedział to na http://idealna-niedoskonalosc.blogspot.com/ pojawiła się bardzo demoralizująca 5.


SPOILER! SPOILER! 

Ludziska, ludziki, ludziowie? 
wejdźcie na Bum! czyli, jak jeszcze bardziej się zakochać.
i zróbcie tam hałas - to jest GENIALNE. 

Winki już nie ma.

Win.