Czy to nie absurdalne, że wspomnienia o dobrych czasach o wiele częściej doprowadzają do łez, niż wspomnienia o tych złych?

Wchodzę do dużego domu na przedmieściach Bydgoszczy. Słyszę ciche kroki zmierzające w moim kierunku. Zamieram i stoję nie ruchomo na widok dziewczyny. Jest piękna jak zawsze. Zalotnie uśmiecha się do mnie. Pukle rudych włosów bezwładnie opadają na jej ramiona. Niepewnie zbliża się w moim kierunku. Serce szaleje w mojej klatce piersiowej. Zielona sukienka tylko dodaje jej blasku. Po chwili chwyta mnie za rękę i prowadzi w stronę drewnianych schodów. Nie potrafię się jej oprzeć. Tuż przed pierwszym stopniem chwytam się mocno poręczy. Patrzy na mnie z nadzieją. Ginę po raz kolejny w jej oczach.
- Ania, kocham Cię. Najbardziej na świecie. Nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie. - z jej oczu wypłynęło kilka łez. Chwytam jej twarz w dłonie. Całuję każdy mokry od łez skrawek twarzy. - Wariatko, nie płacz już. Wszystko naprawimy.
Mocno przyciągam ją do siebie, obejmując jej szyję ramieniem. Chowa swoją twarz w mojej klatce piersiowej. Chwytam ją mocno trochę poniżej linii pośladków i dźwigam do góry. Kładzie swoją twarz w zagłębieniu mojego barku. Czuję jak jej ciepłe łzy spadają i wędrują po mojej szyi. Na moje szczęście drzwi od jej pokoju są otwarte. Gdy przekraczamy próg pomieszczenia, pierwsze co rzuca mi się w oczy, to jej i Maćka zdjęcie stojące na nocnej szafce. Kładę ją lekko na łóżku. Siadam obok niej. Plecami opieram się o zimną ścianę. Przyglądam się dziewczynie. Po chwili siedzi obok mnie, głowę trzyma na kolanach, co jakiś czas lekko pociąga nosem. Próbuję się do niej przytulić, lecz ta odpycha mnie. Wstaje z łóżka i podchodzi do jasnej komody. Z jednej z szuflad wyciąga paczkę chusteczek i wyciera nos. Głową opieram się o ścianę, przymykam oczy i głośno nabieram powietrza do płuc.
- Anka, ja nie chcę Ciebie stracić, rozumiesz? Nie potrafię bez Ciebie wytrzymać. Zastaw go. Zacznijmy wszystko od nowa. - podchodzę do niej, kładę ręce na jej biodrach. Jest taka idealna. W każdym najmniejszym calu. Jedną ręką mocno przyciągam ją do siebie. Drugą wplątuję w ogniste włosy dziewczyny. Trzymam mocno rękę na tyle jej głowy. Przybliżam jej twarz do swojej i namiętnie całuję. W jej gestach, pocałunkach było tyle tęsknoty. Tak bardzo mi jej brakowało. Nie chce nikogo więcej. Chcę tylko i wyłącznie jej.

***
Leżałam na łóżku w moim rodzinnym domu. Usłyszałam dźwięk silnika samochodowego. Podeszłam do niewielkiego okna, z którego widok padał na podwórko od strony ulicy. Na podjeździe zaparkowany był czarny samochód marki Audi. Doskonale wiedziałam do kogo należy. Serce zaczęło mi szybciej bić, oddech znacząco przyśpieszył. Pomimo, że Cię skrzywdziłam Ty nadal jesteś. Poprawiłam włosy i niepewnym krokiem ruszyłam w stronę schodów. Gdy usłyszałam pociągnięcie za klamkę, a zaraz potem otwarcie i zamknięcie drzwi wejściowych, zamarłam. Bałam się jak oszalała. Nie wiedziałam co zrobić, jak zareagować. Brunet spojrzał na mnie tymi swoimi cholernymi oczami. Widziałam w nich tą złość i ból. Miał mi za złe to czego się dopuściłam. Podeszłam bliżej niego. Stanęłam na palcach, prawą dłoń ułożyłam na jego chłodnym policzku i lekko przejechałam palcami po jego chropowatej strukturze. Zamknął oczy, nie patrzył na mnie. Przyglądałam mu się uważnie. Na jego twarzy malował się smutek.
- Ania, tęsknię za Tobą. - chwycił moją twarz w swoje ręce. Zaczął bez opamiętania całować moje usta, skronie, policzki. - Zacznijmy od nowa, proszę Cię.
Czuję jak mocno chwyta mnie za uda i podnosi ku górze. Nie protestuje. Tak bardzo brakowało mi jego obecności! Ze mną, oplecioną wokół jego ciała, kieruje się na górę, gdzie znajduję się moja sypialnia. Namiętne pocałunki, którymi mnie obdarowuje zabierają mi powietrze. Kiedy wchodzi ze mną do małego pomieszczenia na pierwszym piętrze, jego wzrok przykuwa zdjęcie stojące na małej szafeczce nocnej nieopodal łóżka. Kładzie mnie delikatnie na łóżku i sam siada obok wyciągając swoje długie nogi. Plecami opiera się o jasno-fioletową ścianę, ręką przeczesuje swoje ciemne włosy. Na zmianę patrzy się to na mnie, to na znajdujące się niedaleko nas zdjęcie. Patrząc w jego oczy, widzę jak wiele nerwów i zdrowia kosztowała go ta cała sytuacja między nami.
- Anka zostaw go. Zacznijmy od nowa. - prosi, a ja nie potrafię pohamować napływających mi do oczu łez.
Podnoszę się leniwie z łóżka. Włodarczyk robi to samo i mocno przytula o siebie. Chowam głowę w jego klatce piersiowej. Upajam się zapachem mocnych perfum mężczyzny. Kurczowo trzymam się jego koszuli. Czuje jak składa delikatne pocałunki na moim karku, przesuwając się stopniowo w stronę mojej brody, polików. Patrzy na mnie, dłońmi delikatnie gładzi moją twarz.
- Nie chciałam Cię skrzywdzić.

***
Leżę obok niej na zimnej podłodze. Przykryta niedbale moją szarą koszulą, leży obok mnie zupełnie naga. Kurczowo trzyma się mojej szyi. Co chwilę obdarowuję ją delikatnymi pocałunkami. Chwytam jej dłonie i na nich też składam raz po raz drobne pocałunki. Rumieni się za każdym razem, gdy tylko mówię jej jaką jest piękną kobietą, jak bardzo cieszę się, że mam ją przy sobie. Leżymy tak nie licząc czasu. Czuje jej ciepły, miarowy oddech na swojej szyi i nie chce niczego więcej, tak jak jest - jest dobrze. Gdy słyszymy mocne trzaśnięcie drzwiami Anka szybko podrywa się z podłogi i wkłada na siebie w oka mgnieniu porozwalane po pokoju ciuchy. Jest zdenerwowana, w przeciwieństwie do mnie. Dla mnie liczy się ona, mam głęboko gdzieś kto nas właśnie nakryje. Kiedy drzwi do pokoju Winiarskiej się otwierają, nie wierzę własnym oczom.
- Jak mogłeś mi to zrobić? Jak mogłeś mnie z nią zdradzić? Mnie? Matkę swojego pierworodnego! - Paulina wykrzykuje słowa zalewając się przy tym gorzkimi łzami. Czuję jak całe ciało mi paraliżuję. Winiarska patrzy na mnie błagalnym wzrokiem, tak jakby chciała usłyszeć, że to co powiedziała Paulina nie jest prawdą. Próbuję jej wytłumaczyć, że nie spałem z byłą dziewczyną, lecz ta, nie chce mnie słuchać. Zbiega po schodach i wylatuję na ulicę. Biegnę za nią, próbuję ją zatrzymać. Z za rogu widzę jak rozpędzony samochód wjeżdża w uliczkę.
- Anka stój! - krzyczę i w sekundzie widzę, jak jej ciało odbija się od czarnego auta, które nie miało zamiaru się zatrzymać.

***
Leżę naga obok, Włodarczyka. Kurczowo trzymam się szyi przyjmującego. Upajam się jego zapachem. Czuję ciepły oddech bruneta, na swojej szyi. Przyjemne dreszcze przebiegają przez całe moje ciało. Przyjmujący co chwile składa na moim ciele drobne pocałunki. Nie umiem przestać się uśmiechać. Jestem szczęśliwa, jestem tak cholernie szczęśliwa w tej chwili. Przyglądam mu się uważnie. Obserwuję dokładnie każdy fragment jego twarzy, gdy jego oczy zaczynają mnie wręcz na wylot świdrować.
- O czym tak myślisz?
- O niczym konkretnym.
- Anka.. - ciężko nabiera powietrza. - O co znowu chodzi?
- Co będzie dalej z nami?
Brunet przygląda mi się uważnie. Po chwili mocno do siebie przytula.
- Wrócisz do Polski i jakoś to będzie.
- Nie mogę, rozpoczęłam semestr i muszę go tam dokończyć. Nie chcę mieć roku w plecy.
I w tym momencie wszystko się zmienia. Słyszę jego głośne krzyki, wyrzuty i prośby jakby przez mgłę. Chcę go dotknąć, lecz on odpycha mnie mocno od siebie. W pośpiechu ubiera się i wychodzi jak oparzony z pokoju. Naga biegnę za nim. Nie przejmuję się niczym, ani nikim. Gdy wychodzę na podwórko mojego rodzinnego domu, oślepia mnie słońce. Słyszę śmiechy i wyzwiska ludzi. Otaczają mnie ze wszelkich stron. Jak możesz myśleć, że on Ciebie kocha? Jak możesz myśleć, że jesteś dla niego ważniejsza niż siatkówka? Słyszę ich szyderstwa, śmiechy. Zaczynają mnie popychać. Biegnę przed siebie. Nie zauważam nadjeżdżającego z naprzeciwka auta. Czuję przeszywający ból. To koniec.

***
28 października

Obudziłem się cały oblany potem. Na początku nie za bardzo wiedziałem co się dzieje i gdzie dokładnie się znajduję. Rozejrzałem się po pomieszczeniu i uświadomiłem sobie, że leżę w sypialni mojego Bełchatowskiego mieszkania. Nabrałem głośno powietrza do płuc i równie głośno je wypuściłem. To tylko zły sen - wymamrotałem do siebie. Spojrzałem na wyświetlacz telefonu. Kilka nie odczytanych wiadomości z życzeniami urodzinowymi, kilka nie odebranych połączeń, a na samej górze wyświetlacza, zegar wskazywał kilka minut po północy, dwudziestego ósmego października. Zmęczony koszmarem sennym, zasnąłem dopiero na dwie godziny przed planowaną pobudką.
Winiarska, znów mącisz mi w głowie. Nawet gdy Ciebie nie ma obok. 

Około 15 zawitaliśmy na ulicy Narutowicza. Kilkaset metrów dzieliło hotel Gromada od hali MOSiRu. Około 17 miał się rozpocząć wieczorny trening przed jutrzejszym meczem z tutejszym klubem. Korzystając z życzliwości gospodarzy, otrzymaliśmy zgodę na kilkugodzinny trening na hali Czarnych. Jeszcze przed odjazdem z Bełchatowa, wszyscy zawodnicy, sztab szkoleniowy złożyli mi życzenia. Kłos z Wroną, ogłosili, że mój prezent urodzinowy czekać będzie na mnie w pokoju po wieczornym treningu. Znając ich, obstawiałem, że namówili któregoś z Argentyńczyków, by przebrał się za seksowną striptizerkę.

- Wszystkiego najlepszego! - słyszę radosny głos. Odwracam się i uśmiech sam ciśnie mi się na twarz. Zamykam dziewczynę w szczelnym uścisku, brodę kładę na jej głowie.
- Już myślałem, że Conte będzie biegał w szpilkach i obcisłej sukience. - śmieję się, jest taka radosna. Jak zawsze.
- Andrzej z Karolem załatwili byś nie dzielił na wyjeździe z nikim pokoju, więc postanowiłam przyjechać. Cieszysz się?
- Bardzo. - przytulam ją mocno do siebie.
- Włodarczyk, śmierdzisz. Idź się wykąp. Przywiozłam ckliwe romansidła, Wrona zamówił jedzenie z hotelowej restauracji, a Kłos oferuję Ci swoje ramię byś mógł swobodnie płakać. - nie mogę powstrzymać się od śmiechu. Mimo wszystko, te urodziny nie będą takie złe, jak myślałem.

Paulina dostała dwa dni wolnego w pracy, więc trochę po moim wyjeździe z Bełchatowa ruszyła w samotną podróż do Radomia. Cieszyłem się, że nie będę spędzał tych urodzin samotnie, że będzie obok mnie ktoś komu na mnie zależy. Podziękowawszy Paulinie za jeansową koszulę i nowy zegarek, udałem się pod prysznic. Musiałem chociaż na chwilę zabić myśli czymś innym niż wspomnienie Winiarskiej. Dochodziła godzina 20, a wiadomości od Winiarskiej w dalszym ciągu nie otrzymałem. Nie możliwe, żeby zapomniała o moich urodzinach. Prędzej własna matka by o nich zapomniała, a nie ona. Coś mi nie pasowało. Wiedziałem, że coś musiało się wydarzyć w tych cholernych Stanach, a koszmar minionej nocy tylko mnie w tym utwierdzał.

***
28 października 

Obudziło mnie silne szarpanie za rękę.
- Ania, Ania! Obudź się. - obudziłam się z krzykiem, cała mokra od potu. Maciek patrzył na mnie przerażony. Z moich oczu zaczęły wydobywać się pojedyncze łzy. Nie umiałam uspokoić przyśpieszonego oddechu, serce waliło mi jak oszalałe. - Ania, już spokojnie. To tylko zły sen. Jestem obok. Nic Ci nie grozi. - mężczyzna przytulił mnie swoim silnym ramieniem.
- Miałam zły sen, zaraz się uspokoję. - spojrzałam na zegar, który wskazywał 6,55. Wszystkiego najlepszego, Wojtku. 

Cały dzień biłam się z myślami. Tak bardzo chciałam usłyszeć jego głos, mieć go chociaż na chwilę dla siebie. Maciek widział, że coś jest nie tak. Wmawiałam mu cały dzień, że źle się czuję, że boli mnie głowa. Tak naprawdę sen minionej nocy rozwalił mnie doszczętnie. Tak jak każdy inny w którym pojawiał się przyjmujący. Nie miałam odwagi by do niego zadzwonić. Bałam się, że mnie odrzuci, że nie będzie chciał usłyszeć ode mnie życzeń. Najbardziej jednak bałam się, że powie iż mnie nienawidzi. A to byłoby najgorsze. Około godziny 13 Maciek poszedł na zajęcia, a ja postanowiłam zostać w domu i pouczyć się na jutrzejsze zaliczenie. Pomimo ogromnych chęci i motywacji jaką w sobie posiadałam, nie zrobiłam nic w przeciągu tych kilku godzin nieobecności przyszłego lekarza. Zmęczenie brało nade mną górę, nawet nie wiem, kiedy tak po prostu zasnęłam. Obudził mnie narzeczony, lekkim buziakiem w czoło.

Około godziny 20 czasu polskiego odważyłam się w końcu zadzwonić do Włodarczyka. Jego numer znałam na pamięć. Nie trwało długo, gdy usłyszałam odebrane połączenie. Serce podeszło mi bliżej gardła, nie było już odwrotu.
- Słucham? - usłyszałam kobiecy głos.
- Am, przepraszam. Chyba pomyliłam numery.
- Ania?
- Yyy, tak. Z kim rozmawiam? - zapytałam zdziwiona.
- Tu Paulina. - moje serce rozbiło się. Ona go miała. Czego ja się w ogóle spodziewałam? - Wojtek kąpie się. Coś się stało?
- Nie, nic. Chciałam złożyć mu życzenia urodzinowe.
- Przekażę mu, że dzwoniłaś.
- Jasne, dzięki. - rozłączyłam się jak najszybciej potrafiłam. Siedziałam na kanapie w salonie. U mnie była już trochę po 2 w nocy, u mnie już był nowy dzień. Schowałam twarz w kolana, które mocno do siebie przyciągnęłam. Po mojej twarzy spływały łzy. Słyszałam ciche słowa, które wypowiadał Maciek przez sen. Nawet nie wiesz jak Ci zazdroszczę, że jesteś teraz obok niego, że jest Twój. 
Tej nocy sen nie zaszczyca mnie swoją obecnością.

29 października

Wczesnym rankiem siedzę na parapecie mieszkania znajdującego nieopodal campusu Harvarda. W rękach trzymam kubek ciepłej, mocnej kawy. Przybliżam lekko usta do krawędzi białego naczynia i po woli piję napój. Spoglądam na wyświetlacz telefonu. U Ciebie jeszcze jest dwudziesty ósmy października. Mówię do siebie. Podciągam nogi do klatki piersiowej i opieram brodę o kolana. Cały czas myślę o przyjmującym. Zastanawiam się, czy jest szczęśliwy z Pauliną. Tak bardzo chciałabym, aby ułożył sobie życie, by spełniły się jego najskrytsze pragnienia, by po prostu był szczęśliwym człowiekiem. Z zamyśleń wyrywa mnie dźwięk telefonu. 4.44 - jedna wiadomość. Zaskoczona, szybko sprawdzam, kto o tak wczesnej porze do mnie pisze. Gdy spostrzegam numer Włodarczyka na ekranie swojego telefonu, lekko się waham. Te jego Dzwoniłaś? nie dawało mi spokoju. Po kilkunastu minutach wybrałam numer do przyjmującego.
- Halo, Ania? - słyszę jego zmartwiony głos. - Co się dzieje?
- Cześć. Nic, wiesz dzwonię, żeby złożyć Ci życzenia, dzwoniłam wcześniej, ale Paulina mówiła, że jesteś zajęty. W każdym razie, wszystkiego dobrego Włodarczyk. - słyszę jego szczery śmiech i automatycznie robi mi się lepiej na sercu.
- Zawsze byłaś kiepska w składaniu życzeń, mała.
- Jak widać niektóre nawyki pozostają. - mówię z uśmiechem.
- Znowu nie możesz spać?
- Nie, po prostu. Wyspałam się.
- Anka, nie kłam. Znam Cię. Co się dzieje? - nie daje za wygraną. Nabieram głęboko powietrza. Wpatruję się w spadające z drzew liście.
- Jesień w Stanach, czy może być coś piękniejszego? - pytam, zmieniając temat.
- Opowiesz mi?
I opowiadam mu. O uczelni, o nowych znajomościach, o celach i pragnieniach. Unikamy temu Pauliny i Maćka. Rozmawiamy jak dwójka starych znajomych, tak jakby nic nigdy oprócz przyjaźni między nami nie było. Kiedy słyszę jego śmiech, przechodzą po moim ciele przyjemne dreszcze. Nie wiem ile czasu mija nam na rozmowie. Czuję się tak, jakby czas stanął w miejscu. W tej chwili nie ważne dla mnie jest to, że za kilka godzin mam kolejne zaliczenia, że prawdopodobne jest to, że spóźnię się na wydział. Liczy się on. Te kilka chwil, ta krótka rozmowa, na którą, żadne z nas wcześniej nie miało odwagi.
- Wojtek? - pytam, przerywając chwilę ciszy, która nagle nastała.
- Tak?
- Wszystko u Ciebie w porządku?
- Tak. Myślałem, że nic mnie dobrego dzisiaj nie spotka, jak widać - zniża głos. Przymykam oczy, lekko przygryzam wargę. Ta rozmowa zaczyna mnie coraz więcej kosztować. Znów mąci mój umysł. Niszczy poukładaną rzeczywistość. Chce uciec. - pomyliłem się.
- Włodarczyk - próbuję nie pokazać po sobie żadnych emocji. - Muszę kończyć. Musisz się wyspać, a ja muszę iść na uczelnię. Jeszcze raz wszystkiego najlepszego. Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwy. Narazie. - już chcę zakończyć połączenie, lecz przyjmujący mnie powstrzymuje.
- Anka, poczekaj. Ja wiem, że to nie jest najlepszy czas i że nie tego oczekujesz ode mnie, ale ja muszę Ci to powiedzieć.
- Wojtek, ja nie chcę tego słyszeć, rozumiesz? Nie chcę. Mam swoje życie. Ty masz swoje. Jeszcze raz wszystkiego najlepszego.
- Anka do kurwy!

Nie usłyszałam nic poza kolejnymi dwoma literkami Ko.. po których nacisnęłam czerwoną słuchawkę na wyświetlaczu swojego telefonu. Nie chciałam jego zapewnień o miłości. Od końca maja minęło zdecydowanie za dużo czasu. On był z Pauliną, ja z Maćkiem. Każde z nas powinno układać sobie życie z dala od siebie. Tak było dla nas po prostu lepiej.

***
28 października

Późnym wieczorem leżę na łóżku. Wzrok wbijam w sufit. Paulina leży obok mnie i opowiada co ją spotkało w minionych dniach. Słyszę tylko pojedyncze słowa, z monologu dziewczyny. Warszawa, koncert, drinki, szczęśliwa, marzenia, przyszłość, my. Za każdym razem wymuszam uśmiech na swojej twarzy, mocno obejmuje ją ramieniem, co jakiś czas całując jej głowę.
- Znów o niej myślisz? - pyta zasmucona.
- Co? Nie, wydaje Ci się. Anka to przeszłość, jestem z Tobą. - mówię chwytając jej podróbek kciukiem. Przyciągam jej twarz do swojej i lekko całuję. Na twarzy dziewczyny, automatycznie pojawia się uśmiech.
- Kiedy się kąpałeś, zadzwonił Twój telefon. Odebrałam.
- Kto to był?
- Winiarska. - jej pogardliwy ton sprawia, że mimowolnie zaciskam pięści. - Oddzwoń do niej. Może coś się stało.
Po kilkunastu minutach postanawiam w końcu wyjść. Chcę pobiegać przed jutrzejszym meczem z Radomiem. Wychodzę na zewnątrz hotelu Gromada, znajdującego się na tej samej ulicy co hala Czarnych. Siadam na zimnych o kafelkowanych schodach. Wyciągam telefon z prawej kieszeni jeansów. Trochę zajmuje mi pozbieranie myśli i zdecydowanie, co tak właściwie powinienem zrobić. U Ciebie jest już nowy dzień.  Myślę w duchu. Wacham się przed napisaniem do rudowłosej. W końcu udaje mi się przezwyciężyć niepewność. Wysyłam krótkiego sms'a do rudowłosej. Wdycham zimne powietrze do płuc. Gdy mam się już podnosić i wracać z powrotem do pokoju hotelowego, słyszę dźwięk komórki. Na wyświetlaczu dostrzegam zdjęcie uczącej się Winiarskiej, od razu przypominam sobie dzień, kiedy zdjęcie zostało zrobione. Był to jeden z lepszych dni spędzonych z nią. Pomimo iż cały dzień cholernie się nudziłem, czekając, aż ogarnie wszystko na zajęcia. Pośpiesznie odbieram.
- Halo, Ania? Co się dzieje?
- Cześć. Nic, wiesz dzwonię, żeby złożyć Ci życzenia, dzwoniłam wcześniej, ale Paulina mówiła, że jesteś zajęty. W każdym razie, wszystkiego dobrego Włodarczyk. - jej głos, jest najpiękniejszym prezentem, jaki mogłem dostać w te urodziny.
- Zawsze byłaś kiepska w składaniu życzeń, mała.
- Jak widać niektóre nawyki pozostają.
- Znowu nie możesz spać? - mówię zmartwiony. Zawsze gdy coś się działo, nie mogła spać. Budziła się wczesnym rankiem i siadała z kubkiem świeżo zaparzonej kawy na parapecie. Tak radziła sobie zawsze z myślami, które ją trapiły.
- Nie, po prostu. Wyspałam się.
- Anka, nie kłam. Znam Cię. Co się dzieje? - nie daje za wygraną.
- Jesień w Stanach, czy może być coś piękniejszego? - zręcznie zmienia temat, a ja nie mam siły jej dręczyć kolejnymi pytaniami. Wiem, że tak po prostu chce mówić, opowiadać o wszystkim co się dzieje. To było takie jej i obojętnie o czym mówiła, zawsze opowiadała z takim przejęciem, że mogłem ją słuchać całymi dniami, wpatrując się w ten wszech ogarniający błękit jej oczu.
- Opowiesz mi?
I słyszę jak ochoczo mówi o tym co się u niej dzieje. Słyszę jak uśmiecha się dyskretnie, wyobrażam sobie jak zabawnie gestykuluje gdy mówi o czymś ważnym dla niej. A ja dalej siedzę na zimnych płytkach, a uśmiech nie chce zejść z mojej twarzy. Tak cholernie za nią tęsknie!
- Wojtek? - pyta, po chwili.
- Tak?
- Wszystko u Ciebie w porządku?
- Tak. Myślałem, że nic mnie dobrego dzisiaj nie spotka, jak widać pomyliłem się.
- Włodarczyk. - przez moje ciało przechodzi dreszcz. Mówi to tamując w sobie emocje. To jest ta chwila idiota. Zrób coś, inaczej ją stracisz. -  Muszę kończyć. Musisz się wyspać, a ja muszę iść na uczelnię. Jeszcze raz wszystkiego najlepszego. Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwy. Narazie.
- Anka, poczekaj. Ja wiem, że to nie jest najlepszy czas i że nie tego oczekujesz ode mnie, ale ja muszę Ci to powiedzieć. - nabrałem głęboko powietrza. Musiałem jej to powiedzieć.
- Wojtek, ja nie chcę tego słyszeć, rozumiesz? Nie chcę. Mam swoje życie. Ty masz swoje. Jeszcze raz wszystkiego najlepszego.
- Anka do kurwy!  Ko - usłyszałem dźwięk zakończonego połączenia - cham Cię.

Wróciłem do pokoju. Paulina brała właśnie prysznic. Wbiłem wzrok ponownie w biały sufit. Ze złości na cały świat zacisnąłem pięści. Przed dwa głupie słowa, których nie potrafiłem jej powiedzieć, mam ją teraz stracić? Tylko ona potrafi tak mieszać i niszczyć wszystko na czym kiedykolwiek mi zależało. Taka była. Nie było już odwrotu. Mimo wszystko miała rację. Każde z nas układało sobie życie na nowo. Paulina w jasnym, hotelowym ręczniku wyszła z łazienki. Ciemne włosy, ułożone miała na jedną stronę, pojedyncze krople wody dalej były widoczne na jej szyi, barkach i nogach. Podniosłem się i chwyciłem brunetkę za rękę, przyciągnąłem ją mocno do siebie. Jej mokre ciało działało na mnie jak magnez. Nie mogłem oderwać wzroku od dziewczyny. Kusiła mnie. Tak cholernie brakowało mi bliskości. Z ledwością się powstrzymywałem.
- Zrobiłaś mi najlepszy prezent urodzinowy. Dziękuję, że przyjechałaś. - na policzkach dziewczyny pojawił się lekki rumieniec. Pocałowałem ją. Jej usta były tak idealnie niedoskonałe. - Zrobię wszystko by nam się udało. Tylko daj mi trochę czasu.

***
nie zabijać, nie szukać. nie grozić. bo zamknę się w sobie.

oddaje 21 w wasze ręce, proszę wytrzymajcie jeszcze trochę, a wszystko się wyjaśni.

Rozdział dla Del - kochana, wszystkiego najlepszego z okazji urodzin - spóźnione lecz szczere - z mojego małego serduszka życzenia. Przede wszystkim zdrowia i prawdziwych przyjaciół - bo według mnie to jest w życiu najważniejsze. 

Jakieś pytania, sugestie, uwagi?
Czekam na wasze opinie.

ps. tak, to była krypto reklama 28.
pss. Jakby ktoś nie wiedział, a szukał ZAJEBISTEGO opowiadania o Janku, to zapraszam na ->
Em znowu uzależnia.

oraz na moje i Em dziecko.

Ściskam,
W.