Kiedy miga świat w Twoich oczach, naucz mnie, naucz mnie od nowa.

Razem z Olą siedziałyśmy na werandzie, piłyśmy kawę i opychałyśmy się bakaliowymi lodami. Oczekiwałyśmy na decyzję Antigii w kwestii powołania zawodników na Ligę Światową oraz Mistrzostwa Świata – które miały odbyć się tym razem w Polsce. Wiedziałyśmy, że jeżeli Karol i Wojtek dostaną powołania, nasze wakacje będą trwały tydzień, o ile w ogóle na jakieś wakacje z nimi pojedziemy. Ola świrowała. W każdym tego słowa znaczeniu. Świrowała na myśl, że Karola nie powołają i chłopak się załamie, ale jeszcze bardziej świrowała na myśl, że znów zostanie sama. W prawdzie obiecała mi, że jeżeli wyjadę to pogodzi się z moją decyzją, ale ja i tak wiedziałam, że dla blondynki będzie to cios w samo serce. Byłyśmy zawsze blisko siebie, a kiedy dwa lata wcześniej zniknęłam bez słowa, nawet Karol przez dobre kilka tygodni nie mógł jej ogarnąć. Z rozmyśleń wyrwał nas Oli, który podbiegł do mnie i rzuciwszy mi się na szyję powiedział, że znów tatusia w domu nie będzie. Było jasne, że Antiga już wybrał. Ola od razu się poderwała i poszła do kuchni, gdzie prawdopodobnie znajdował się mój brat. Po chwili usłyszałam dźwięk telefonu dziewczyny i zrozumiałam, że Karol dostał powołanie. Mój telefon milczał i to milczenie mnie przerażało. Wzięłam bratanka za rękę i szybkim krokiem weszłam do domu. Od razu udałam się w stronę kuchni, gdzie znajdowała się Dagmara. Popatrzyłam na brunetkę i zrozumiałam, że Wojtka nie ma na liście. Poszłam pogratulować Michałowi, pomimo iż nie do końca potrafiłam się cieszyć z jego powołania, nie chciałam dać po sobie niczego poznać. Michał był zadowolony, w zasadzie ani dla nas ani dla niego samego żadną nowością nie było jego powołanie – w końcu, mój brat był jednym z najlepszych siatkarzy w tym kraju. Michał zauważył moje zdenerwowanie, poprosił abym poszła razem z nim na cmentarz. Zgodziłam się. Po 15 minutach siedzieliśmy już na ławeczce obok grobu naszych rodziców.

***

Milczeliśmy. Przypatrywałam się jak poruszają się płomienie w kolorowych zniczach. W pewnym momencie Michał przerwał panującą między nami ciszę.

- Ania, wiesz, że na początku nie byłem zadowolony, że spotykasz się z Włodarczykiem. - spojrzałam na niego pytająco. - Ale gdy zobaczyłem, jak się przy nim zmieniasz, że wraca moja zwariowana i pokręcona siostra i co najważniejsze, że zarówno jemu jak i Tobie na sobie zależy, nie mogłem się sprzeciwiać.
- Dlaczego mi to teraz mówisz?
- Wojtek nie dostał powołania i może być zły, rozgoryczony nawet wściekły, ale nie możesz mieć mu tego za złe. Przyszedł do Skry z nadzieją na powołanie.
- Miałam do niego zadzwonić, ale po prostu się boję. Co mam mu powiedzieć? Że mi przykro? Przecież to takie banalne. - Winiarski objął mnie ramieniem.
- Daj mu po prostu do zrozumienia, że jesteś. Myślę, że on właśnie tego potrzebuje.
- A jak mnie odtrąci? - wbiłam wzrok w swoje czarno-szare adidasy. Usłyszałam cichy śmiech brata.
- Wojtek? Ciebie? Dziewczyno. Znam go już trochę, żadna panna nie zawróciła mu w głowie tak jak Ty. Szczerze? - zapytał patrząc na mnie.
- Zawsze.
- Już się pogodziłem z myślą, że Włodarczyk będzie moim szwagrem. I szczerze.. wolę jego niż Wronę. - wyszczerzyłam oczy.
- O czym Ty mówisz? - udawałam, że nie wiem o co mu chodzi.
- Anka.. kogo Ty chciałaś oszukać? Dziewczyno, jesteś moją siostrą, zaufaj, że znam Cię najlepiej ze wszystkim, tak samo jak Ty znasz mnie. - uśmiechnął się do mnie życzliwie.
- Skoro wiedziałeś, czemu nigdy nic nie powiedziałeś?
- Po co? Zaprzeczyłabyś mi. Wolałem poczekać na odpowiedni moment. Widocznie teraz taki jest.
- Michał? - zapytałam patrząc na brata.
- Tak?
- Fajnie jest mieć takiego brata jak Ty. - szatyn uśmiechnął się do mnie.
- Pomimo, że nieźle krew mi napsułaś, to i tak Cię kocham, Win.
- Myślisz, że byliby z nas dumni? - wskazałam na grób rodziców.
- Z Ciebie na pewno. - objął mnie znowu ramieniem i mocno do siebie przytulił.

***

Przed godziną 15 wróciliśmy z Michałem do domu. Już od samego wejścia wyczuwalne były nieziemskie zapachy. Michał od razu poleciał do kuchni. Podszedł do Dagmary i najpierw pocałował swoją żonę, a potem jej brzuch. Patrzyłam na nich i na mojej twarzy od razu pojawił się uśmiech. Stanowili piękną i szczęśliwą rodzinę, a Dagmara była dla mnie jak matka, przyjaciółka i siostra w jednym. Nigdy nie byłyśmy typowymi bratowymi, które się nie lubią. Wręcz przeciwnie, zawsze była po mojej stronie, zawsze mnie rozumiała i zawsze mi pomagała. Cieszyłam się, że to ona właśnie została wybranką serca mojego brata, bo umówmy się – Michał Winiarski mógł mieć każdą i w sumie nadal mógł, ale mimo to pozostawał wierny swojej żonie. Wszyscy zasiedli do obiadu, który przygotowała Daga. Wszystko nie tylko dobrze smakowała, ale i apetycznie wyglądało. Po zjedzonym obiedzie postanowiłam zadzwonić do Wojtka. Poszłam do siebie, zamknęłam za sobą drzwi i usiadłam na łóżku.

- Cześć. - powiedziałam smutnym głosem.
- Czyli już wiesz?
- Wiem. Wojtek..
- W przyszłym roku się uda mała, nie przejmuj się tym.
- Nie przejmuje się tym, ale Tobą.
- Jasne jestem rozgoryczony, miałem nadzieję na powołanie, ale rozumiem, że stojąc w kwadracie za wiele nie pokazuje. Zobaczysz za rok się uda. - powiedział ciepło. - Przynajmniej pojedziesz ze mną na wakacje. Na długie wakacje. Przed Twoim wyjazdem muszę się Tobą odpowiednio nacieszyć. - zaczęłam się śmiać.
- To gdzie mnie zabierzesz?
- Gdzie tylko będziesz chciała.
- A jak nie wyjadę na wymianę? - zapytałam.
- Wyjedziesz. - usłyszałam w jego głosie nutę zdenerwowania.
- A jak nie? - nie dawałam za wygraną.
- To będą jeszcze dłuższe.

***

Około godziny 19 do domu na jednym z bydgoskich osiedli pojawiła się najsłodsza para roku w postaci Agaty i Olka. Wyglądali na cholernie szczęśliwych i tym samym wszyscy w okół cieszyli się, że ta dwójka w końcu się zeszła. Ola biegała między moim pokojem, a łazienką, Oliwier latał za nią z komórką robiąc przy tym zdjęcia zdenerwowanej blondynce, a ja siedziałam na kanapie i zastanawiałam się w co mam się ubrać na majowego grilla u Rafała. Co jakiś czas odbierałam sms'y od Włodarczyka, który narzekał na to, że nie może ze mną teraz spędzić czasu. Brakowało mi go bardzo. Uzależnił i przyzwyczaił mnie do siebie, tak szybko, że sama się sobie dziwiłam. Chciałam mieć go na wyłączność, a świadomość, że wybiera się na imprezę razem z Pauliną powodowała tylko wzmożone uczucie zazdrości we mnie. Aby nie myśleć, o byłej dziewczynie Włodarczyka i możliwościach jakie miała, postanowiłam iść się wykąpać i przyszykować do wspólnego wyjścia z przyjaciółmi.

***

Na kilka minut przed 21 znajdowaliśmy się już na działce Rafała. Zabawa trwała w najlepsze, w końcu udało się aby wszyscy znajomi się spotkali. No dobra, prawie wszyscy. Do pełnego składu brakowało nam w prawdzie, Kłosa i Wrony, ale wszyscy inni jednak byli. Alkohol lał się strumieniami, a mężczyźni układali drewno pod ognisko. Wszystko było idealnie. Olek z Tobiaszem przytaszczyli 4 duży kłody drewna i ułożyli je w okół ogniska, które kilka chwil wcześniej rozpalił Rafał. Siedzieliśmy przy ogniu, Olek grał na gitarze, a reszta śpiewała i śmiała się w najlepsze. W pewnym momencie wszyscy usłyszeli krzyk dziewczyny Kłosa, a następnie Ola pobiegła w kierunku wejścia na działkę. Zauważyłam że wskakuje na jakiś poruszający się w naszą stronę obiekt. Dopiero gdy wstałam i udałam się w stronę przyjaciółki uświadomiłam sobie, że nie tylko Kłos razem z Wroną, ale również Wojtek, Martyna i Kamil przyjechali. Na widok przyjmującego moje oczy lekko się zeszkliły. Podbiegłam do chłopaka i rzuciłam mu się na szyję. Nie chciałam go puścić, cieszyłam się jak pięcioletnie dziecko, które właśnie dostało od dawno wyczekiwany prezent. Jego widok był najpiękniejszą rzeczą jaką mogła mnie spotkać. Po chwili przywitałam się z resztą i dowiedziałam się, że to ich przyjazd był już dawno ukartowany. Mój brat i Wojtek dwa dni wcześniej zdążyli wszystko obgadać. Kilka chwil później podeszliśmy w stronę ogniska. Byłam naprawdę szczęśliwa, że moi znajomi tak szybko zaakceptowali Włodarczyka. Miał on w sobie coś takiego, że nie dało się go nie lubić. Siedziałam przed ogniskiem mocno przytulana przez Włodarczyka. Po raz pierwszy od bardzo dawna, czułam się tak dobrze. Miałam przy sobie ludzi których kochałam i faceta, na którym coraz bardziej zaczynało mi zależeć. Miałam pewność, że mu na mnie zależy i nie jest to jakieś chwilowe głupie zauroczenie. Tak jak było, było najlepiej.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo za Tobą tęskniłem. - wyszeptał mi do ucha. Uśmiechnęłam się do niego i jeszcze mocniej wtuliłam w ciało siatkarza.
- Ania? - zapytała po chwili Agata.

- Tak?

- Walczycie teraz z Olą i Karolem o miano najładniejszej pary Plusligii. - razem z Włodarczykiem wybuchnęliśmy śmiechem.
- A my? - zapytał zmartwiony Kwasowski i pokazał na siebie i Martynę.
- Wy o ten tytuł będziecie walczyć w przyszłym sezonie. - odpowiedziałam i wystawiłam bielszczaninowi język, na co on i jego dziewczyna wybuchnęli śmiechem.

***

Nad ranem wróciliśmy do domu. Dagmary z Michałem i Olim nie było w mieszkaniu. Pojechali na kilka dni do rodziny Pani Winiarskiej, zostawiając mi tym samym cały dom do dyspozycji. Martyna z Kwasem oraz Ola z Karolem rozeszli się do przygotowanych dla nich pokoi. Włodarczyk przerzucił mnie sobie przez ramię jak worek ziemniaków i pomaszerował na górę. Gdy byliśmy już w moim pokoju, położył mnie delikatnie na łóżku i poszedł zamknąć drzwi. Po chwili leżał już obok mnie, zmęczenie wymalowane było na jego twarzy. Mimo to chciałam się nim nacieszyć. Nie widziałam go zaledwie trzy dni, a tęskniłam za nim tak bardzo, że na myśl o wyjeździe do Stanów, w moich oczach zbierały się łzy. Usiadłam na nim. Chłopak podniósł się do góry i oparł plecami o ścianę. Zaczęłam przybliżać swoją twarz do niego. Po chwili złączyliśmy nasze usta. Jego ręce wędrowały po całych moich plecach, zahaczając co jakiś czas o moje pośladki. Zaczął obdarowywać mnie pocałunkami w szyję. W końcu chwycił moją twarz w dłonie i przyciskając jeszcze mocniej do siebie, pogłębił pocałunek. Było mi dobrze, z nim było najlepiej. Gdy w końcu oderwaliśmy się od siebie, nasze oddechy dalej były przyśpieszone. Przyłożył swoje czoło do mojego i spojrzał mi w oczy.

- Wiesz, że mi zależy, prawda? - zapytał po chwili. Pokiwałam twierdząco głową. - Przy Tobie świruje.. - położył swoją brodę na moim ramieniu, chowając tym samym twarz w moich włosach. - Nie wiem jak bez Ciebie wytrzymam. Gdybym nie miał tego kontraktu jeszcze na dwa lata..
- To?
- To już bym szukał jakiegoś klubu, żeby móc pojechać tam z Tobą.
- Ja jeszcze nie zdecydowałam.
- Nie rób niczego dla mnie. Nie chcę byś kiedyś miała mi to za złe. Będę czekać na Ciebie mała.
- Bez Ciebie będzie ciężko. - powiedziałam na co on zamknął mnie w silnym uścisku.
- Poradzimy sobie, wiem to. Będę dzwonił, pisał i czekał, aż do mnie wrócisz. Bo wrócisz prawda? - spojrzał na mnie tymi swoimi cholernymi brązowymi oczami. Nie odpowiedziałam mu. Zrobiłam to co uważałam za stosowne – przyciągnęłam ponownie do siebie i zatraciłam się w jego ustach.   

***

15 rozdział oddaje w wasze ręce. Początkowo miałam dodać za 4 dni, ale dodaje dzisiaj. 

Dlaczego za 4 dni.. Bo za 4 dni będą dwa miesiące jak istnieją myśli i z tej okazji, chciałam podziękować wszystkim, którzy jeszcze ze mną wytrzymują. 

Dedykuję ten rozdział wszystkim Anonimom - tym którzy się ujawniają oraz tym, którzy tylko czytają. Dziękuję, że jesteście. 

Pomału zbliżam się do końca tej historii, dlatego byłabym wdzięczna, aby każdy kto przeczytał ten rozdział dał znać co do tej pory najbardziej mu się podobało, a co najmniej. 

Będzie mi to bardzo pomoce w tworzeniu przedostatniego rozdziału. 

W imieniu swoim oraz Em. chciałam podziękować za liczne wyświetlenia, obserwacje i komentarze i standardowo serdecznie zapraszam na IDEALNYCH gdzie niebawem pojawi się kolejny ( już 2! ) rozdział, oraz na TANIEC gdzie dopiero wszystko się rozkręci. 

Pozdrawiam, całuję i do napisania.

Win.